Ταξίδι στα Ζαγοροχώρια

Από Κωνσταντίνα Ζαφείρη την Μαρ 01, 2011

Τα Ζαγοροχώρια με ελάχιστους επισκέπτες και κατοίκους

17 Ιανουαρίου-21 Ιανουαρίου 5 ημέρες όλο κι όλο το ταξίδι μας αλλά ικανό να μας γεμίσει με εικόνες αληθινής ομορφιάς τόσο του τοπίου όσο και των ανθρώπων που γνωρίσαμε.

Ο προορισμός μας ήταν τα Άνω Πεδινά στο Κεντρικό Ζαγόρι και με ένα αργοπορημένο ξεκίνημα καταφέραμε να φτάσουμε στις 5μμ στον ξενώνα που μείναμε και έμελε για τις επόμενες μέρες να γίνει το σπίτι μας, με όλη τη σημασία της λέξης. Στο Πορφυρόν, η Ρίτα και ο Γιάννης μας υποδέχτηκαν με ζεστασιά, μας υπέδειξαν τις καλύτερες διαδρομές, μας έμαθαν να φτιάχνουμε αλευρόπιτα, την παραδοσιακή τυρόπιτα του τεμπέλη, μας μαγείρεψαν χορταστικά και λαχταριστά πρωινά και υπέροχα βραδινά, μας κράτησαν παρέα τα βραδάκια με απαλή μουσική και καλή κουβέντα και μας αποχαιρέτησαν σαν δικούς τους ανθρώπους με δώρα και αγκαλιές. Και μόνο αυτά θα έφταναν να περάσουμε καταπληκτικά αλλά σ’αυτό το ταξίδι υπήρχαν πολλά ακόμα.

Ξενώνας Πορφυρόν - Άνω Πεδινά

Αν λοιπόν άλλοι προορισμοί με την πολυκοσμία τους σας έχουν κουράσει, κατευθυνθείτε στα Ζαγοροχώρια μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων και μέχρι την άνοιξη και θα βρείτε μια μεγαλοπρεπή ησυχία.

Την πρώτη ημέρα των περιηγήσεών μας, επισκεφτήκαμε το Μονοδένδρι, τη Βίτσα, το Δίλοφο, την Ελάτη και το Τσεπέλοβο, όλα χωριά στο Κεντρικό Ζαγόρι.  Στο Μονοδένδρι επισκεφτήκαμε το Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής απ’ όπου η θέα στο φαράγγι του Βίκου είναι μαγευτική. Το ίδιο το χωριό είναι πολύ γραφικό, με στενά λιθόστρωτα σοκάκια και όμορφα καφενεία και ταβερνούλες. Φάγαμε μια καταπληκτική σπανακόπιτα στα ‘Μυστικά της γιαγιάς’ μετά την επιστροφή μας από το Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής και αφού πήραμε δυνάμεις κατευθυνθήκαμε προς το Τσεπέλοβο. Από το Μονοδένδρι, μην παραλείψετε να επισκεφτείτε και τη θέση Οξυά, απ’όπου η θέα στο φαράγγι του Βίκου απ’ό,τι μας είπαν δεν περιγράφεται… εμείς το αφήσαμε για την επόμενη επίσκεψη μας που θέλουμε να πιστεύουμε θα κάνουμε σύντομα. Επίσης, αν έχετε όρεξη για περπάτημα, από το χωριό Βραδέτο, μετά το Μονοδένδρι, στο υψηλότερο υψόμετρο στα 1350μ μπορείτε να περπατήσετε μέχρι τη θέση Μπελόη όπου φαίνεται όλο το φαράγγι (επίσης για επόμενη δική μας επίσκεψη).

Φαράγγι του Βίκου

 Στην πανέμορφη διαδρομή αυτή συναντάς και τα γεφύρια Καπετάν Αρκούδα και Κόκκορη. Εμείς κατεβήκαμε και τα περπατήσαμε και πραγματικά το τοπίο, τα βουνά, το κρυστάλλινο νερό και οι ήχοι της φύσης σε αφήνουν άφωνο. Οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αιχμαλωτίσουν αυτό που νιώθεις όταν στέκεσαι μπροστά σε τόση ομορφιά…
Η διαδρομή για το Τσεπέλοβο είναι εξίσου όμορφη όσο και η πρώτη εικόνα του χωριού. Με αρχοντικά και φροντισμένα σπιτάκια καταλήγεις στην πλατεία του χωριού που δεσπόζει ο πλάτανος και μπορείς να βρεις αρκετά ταβερνάκια για να απολαύσεις τις τοπικές σπεσιαλιτέ. Εμείς απολαύσαμε κυρίως τις συζητήσεις των ντόπιων για το κυνήγι και τα πειράγματα που έκαναν ο ένας στον άλλο, αποτέλεσμα οικειότητας των ανθρώπων όταν ζουν στενά δεμένοι σ’ένα μικρό μέρος. Μετά το μεσημεριανό μας, και ψάχνοντας ένα μέρος να πιούμε καφέ, επισκεφτήκαμε το Δίλοφο και την Ελάτη. Στο Δίλοφο περιπλανηθήκαμε στο χωριό και δε συναντήσαμε παρά μόνο ένα σκύλο στην κουφάλα ενός πλατάνου. Στην Ελάτη ήταν όλα κλειστά αλλά θα ξαναγυρνούσαμε μετά από μερικές μέρες. Έτσι καταλήξαμε στα Άνω Πεδινά όπου στον ξενώνα-καφενείο Αλθαία δοκιμάσαμε νοστιμότατα σπιτικά γλυκά και ελληνικό καφέ.

Γεφύρι του Κόκκορη

 Τα Ιωάννινα είναι μόλις μισή ώρα από τα Άνω Πεδινά και την επομένη μέρα πήγαμε απ’το πρωί στην όμορφη πόλη που έντυνε μ’ενα πέπλο η ομίχλη. Κατηφορίσαμε προς το κάστρο και ανεβήκαμε στο Δημοτικό Εθνογραφικό Μουσείο  (Τζαμί Ασλάν Πασά) όπου είδαμε τη συλλογή από διάφορα αντικείμενα των τελευταίων τριών αιώνων ελληνικού, τουρκικού και αιγυπτιακού πολιτισμού που σχετίζονταν με την περιοχή. Το καραβάκι που σε περνάει απέναντι στο νησάκι πηγαινοέρχεται τακτικά και κοστίζει 1,80 το άτομο ενώ η επίσκεψη στο νησί – που κατοικείται- με τις καλαμιές να το περιστοιχίζουν στην είσοδο και τις βάρκες των ντόπιων που θυμίζουν Ινδονησία, είναι απαραίτητη για να συμπληρώσεις την εικόνα της πρωτεύουσας του νομού. Δε δοκιμάσαμε πέστροφα και βατραχοπόδαρα αλλά πήραμε το παραδοσιακό Κλωστάρι το οποίο ήταν όντως όσο λαχταριστό όσο μας υποσχέθηκαν και επίσης από την κυρά-Αντωνίτσα που σίγουρα θα συναντήσετε και αναμφίβολα θα θυμάστε για καιρό μετά, μαρμελάδα και λικέρ κράνο – φρούτο θαυματουργό κατά τα λεγόμενα της κυρά-Αντωνίτσας τόσο για τις ‘τσιούπρες’ όσο και για τους ‘νιους’, ακόμα και για τα ‘μπουρμπούτσαλα’! Επιστρέψαμε στην πόλη με το καραβάκι και φάγαμε στο Il Spuntino πεντανόστιμα ιταλικά πιάτα, ευχάριστη αλλαγή μετά την ντόπια παραδοσιακή κουζίνα.

Η λίμνη των Ιωαννίνων

 Επόμενη μέρα και επόμενος προορισμός το Πάπιγκο, γύρω στα 30-40 λεπτά από τα Άνω Πεδινά. Για κάποιο λόγο πάντα νόμιζα ότι το Μικρό Πάπιγκο ήταν πριν το Μεγάλο Πάπιγκο. Τελικά, ανακάλυψα ότι πρώτα συναντάς το Μεγάλο Πάπιγκο και αφού το διασχίσεις σκαρφαλωμένο σε πλαγιά αντικρύζεις το Μικρό σε 150μ διαφορά απ’το Μεγάλο να στέκεται κάτω από το επιβλητικό όρος της Τύμφης και με αισθητά χαμηλότερη θερμοκρασία! Μετά την επιστροφή στη βάση, μάθαμε για τις κολυμπήθρες σα φυσικές πισίνες που σχηματίζονται στο δρόμο ανάμεσα στα δύο χωριά. Στο Μεγάλο Πάπιγκο ήπιαμε καφέ στο καφέ-εστιατόριο Αστράκα, όπου ο ιδιοκτήτης μας μίλησε με μεγάλη προθυμία για την περιοχή, τη Δρακολίμνη στα 2050μ υψόμετρο, τη θέα στο Βίκο από το μονοπάτι έξω από το χωριό (το οποίο ακολουθήσαμε αν και ο ‘νιός’ φοβόταν για αρκούδες και τελικά δε φτάσαμε ως το τέλος του) και για τη ζωή στο Πάπιγκο. Highlights για μένα ήταν τα άλογα που έβοσκαν ανενόχλητα στην πλαγιά, το Δημοτικό Σχολείο με το παραμυθένιο προαύλιο και οι κότες που σγκάρλιζαν όλο χαρά και ανενόχλητες το χωμάτινο λόφο τους.

Μικρό Πάπιγκο

 Αφήνοντας το Πάπιγκο και ακολουθόντας τις στροφές που από μακριά θυμίζουν φιδάκι, επιστρέψαμε στην Αρίστη για φαγητό. Η τύχη όμως ήθελε να φάμε στο Βίκο, 4 χλμ πιο δίπλα, αφού στην Αρίστη τα δύο εστιατόρια δε σέρβιραν φαγητό λόγω πένθους. Και πόσο μας συγκίνησε αυτό…κάτι εντελώς ξεχασμένο σε μεγαλύτερα μέρη. Στο δρόμο για το Βίκο συναντήσαμε μια μαυροφορεμένη γιαγιά που περπατούσε προς την Αρίστη, αναμφίβολα για την κηδεία. Τόσο στην Αρίστη όσο και στο Βίκο το θέαμα είναι επιβλητικό. Το μάτι πέφτει αχόρταγα πάνω στις πλαγιές των βουνών που έχουν κάτι από τη μεγαλοπρέπεια των Μετεώρων. Στο Βίκο ιδιαίτερα αξίζει να περπατήσετε τη σύντομη διαδρομή μέσα από το χωριό ως το παρατηρητήριο για να θαυμάσετε τη χαράδρα και το Βοϊδομάτη που τη διασχίζει καθώς και την Τύμφη που στέκει και επιβλέπει όλη την περιοχή. Από εκεί ξεκινάει και μονοπάτι για το φαράγγι και σαφώς αξίζει η πεζοπορία των πέντε ωρών για να το διασχίσεις αν το μυαλό αδειάσει εντελώς γι’αυτές τις ώρες.

Παρατηρητήριο στον Βίκο

 Την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας, το πρόγραμμα ήταν κάπως πιο ελεύθερο, η ομίχλη είχε πέσει πυκνή εξάλλου το ίδιο και η βροχή απ’το πρωί και είπαμε να μείνουμε κοντά στη βάση, προγραμματίζοντας καφέ στο χωριό Κήποι και μεσημεριανό στην Ελάτη. Πλησιάζοντας τους Κήπους συναντάς το Τρίτοξο γεφύρι του Ζαγορίου, τόσο αρμονικά δεμένο στο τοπίο που το περιβάλλει, τόσο αναλλοίωτο στο πέρασμα των χρόνων, τόσο περήφανα να στέκεται πάνω απ’τον πεντακάθαρο Βοϊδομάτη που σε κάνει να θέλεις να βουτήξεις παρά το κρύο, τη βροχή και την ομίχλη (και παρά το χιόνι υποψιάζομαι). Κοιτώντας πίσω απ’το γεφύρι βλέπεις σκαρφαλωμένο το χωριό Κήποι, πραγματικά ένα από τα ομορφότερα χωριά που συναντήσαμε λόγω θέσης, με λαογραφικό μουσείο και ιδιαίτερα φιλόξενους κατοίκους. Ακριβώς πριν την είσοδο του χωριού υπάρχει ακόμα ένα γεφύρι, εμείς το βαφτίσαμε το Γεφύρι των Κήπων…
Το μεσημέρι, χορτασμένοι από την ομορφιά που είδαμε αλλά και από τις πίτες στους Κήπους, κατευθυνθήκαμε προς την Ελάτη, ακόμα ένα χωριό που χαίρει εξαιρετικής φυσικής θέσης με μοναδική θέα σ’όλη τη γύρω περιοχή. Οι ντόπιοι μας έλεγαν ότι με την ομίχλη δε φαίνεται τίποτα, παρόλα αυτά εμείς είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό και το μόνο που μπόρεσε να μας ξεκολλήσει από τη θέα ήταν τα λαχταριστά παϊδάκια από φρέσκο ντόπιο κρέας και η φασολάδα που άχνιζε στο τραπέζι μας.
Στην Ελάτη, να επισκεφτείτε οπωσδήποτε το εργαστήριο επεξεργασίας μαλλιού Άνω Κάτω, ακριβώς κάτω από το εστιατόριο Ριζά με την εκπληκτική θέα, είτε για να θαυμάσετε τις δημιουργίες της Λένας και της Γιώτας είτε για να κάνετε κι εσείς ένα μάθημα ‘felting’ . Η Λένα μας βοήθησε μέσα σε 3 ώρες να φτιάξουμε μία παιδική κουβέρτα, με σχέδια και χρώματα της επιλογής μας, χρησιμοποιώντας μόνο φυσικό μαλλί Μερινό, ζεστό νερό και τα χέρια μας!

ΠΗΓΗ:  souelradio.com