ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΣΤΟ:

iliochori@gmail.com


19 Οκτ 2011

Χειμερινοί προορισμοί: Ήπειρος - Ιωάννινα - Ζαγοροχώρια - Πάπιγκο

παπιγκο, προορισμοι, papigko, proorismoi


Σκαρφαλωμένο σε υψόμετρο 900 στην οροσειρά της Τύμφης το Μεγάλο Πάπιγκο μαγεύει τον επισκέπτη με την παραμυθένια του ομορφιά.



Οι βράχοι της Αστράκας που υψώνονται απέναντι από το χωριό και μοιάζουν να το αγκαλιάζουν , δημιουργούν ένα μοναδικό σκηνικό που δεν χορταίνεις να το θαυμάζεις και προσφέρουν μια απόκοσμη ατμόσφαιρα, χειμώνα – καλοκαίρι.



Τα παραδοσιακά πέτρινα κτίρια και τα καλντερίμια, απόλυτα εναρμονισμένα με το φυσικό περιβάλλον, είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα τόσο στο Μεγάλο, όσο και στο Μικρό Πάπιγκο, που βρίσκεται σε απόσταση 2 περίπου χιλιομέτρων από το πρώτο και σε υψόμετρο 980 μ.


Στο Πάπιγκο θα βρείτε φροντισμένες ταβέρνες και καφέ-μπαρ, ενώ είναι μια καλή βάση για να εξερευνήσετε και πολλά από τα υπόλοιπα 45 χωριά του Ζαγορίου.



Σε κοντινή απόσταση βρίσκονται άλλα αξιοθέατα της περιοχής, όπως ο ποταμός Βοϊδομάτης, το φαράγγι του Βίκου, η Δρακόλιμνη κ.α.


Το Φαράγγι του Βίκου
Στην είσοδο του χωριού υπάρχει μεγάλος χώρος πάρκινγκ για τα αυτοκίνητα.
Διαμονή: Πανέμορφοι παραδοσιακοί ξενώνες και ξενοδοχεία, για όλα τα πορτοφόλια, τόσο στο Μεγάλο, όσο και στο Μικρό Πάπιγκο.
Τράπεζες: ΌΧΙ











real-greece.blogspot.com

Πηγή: tro-ma-ktiko.blogspot.com
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ:  http://www.axortagos.gr

17 Οκτ 2011

Ζαγοροχώρια !

Μια διήμερη απόδραση είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται κανείς για να ξεσκάσει και για να φτιάξει η διάθεσή του. Με μια απόφαση της ψιλοτελευταίας στιγμής, μαζευτήκαμε μια μικρή παρέα και την κάναμε το σ/κ στα Ζαγοροχώρια, τα οποία είναι μακράν από τα ομορφότερα μέρη που έχω δει ποτέ. Βουνά και ατελείωτο πράσινο με πορτοκαλί πινελιές τώρα που φθινοπώριασε, πέτρινα χωριουδάκια σκαρφαλωμένα σε πλαγιές με απίστευτη θέα, πλατείες με πλατάνια, μονοπάτια στο χείλος του γκρεμού, μικρές βάθρες ανάμεσα σε ψηλά βράχια και το βράδυ ένας ουρανός πλημμυρισμένος με αστέρια.

Ομορφιά όπου κι έστρεφες το βλέμμα.

Μεγάλο Πάπιγκο.
Αυτός είναι ο ξενώνας στον οποίον μέναμε. Προσεγμένος μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια.

Η "καμήλα".
Κορυφές που μοιάζουν με καμήλα. Η θέα από το Μεγάλο Πάπιγκο.

Γέφυρα στο δρόμο ανάμεσα στην Αρίστη και το Μεγάλο Πάπιγκο.


Η χαράδρα του Βίκου.
Η θέα είναι από παρατηρητήριο στο χωριό Βίκος.

Βίκος.
Δρομάκι του χωριού.

Σπίτι στο Μονοδένρι.
Θέλω κι εγώ ένα τέτοιο!

Μονή της Αγ. Παρασκευής στο Μονοδένρι.
Απίστευτη θέα. Έβλεπε κι αυτή στη χαράδρα του Βίκου.

Σπηλιά της Αγ. Παρασκευής.
Για να φτάσεις μέχρι εκεί, προχωράς σε ένα στενό μονοπάτι, κάτω υπάρχει γκρεμός, η θέα είναι απίστευτη και κάποια στιγμή μπαίνεις μέσα σε πυκνή βλάστηση και νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο σκηνικό του Άρχοντα!

Πέτρινη γέφυρα στο δρόμο για Τσεπέλοβο.
(Αν δεν κάνω λάθος.)

Λουλουδάκια στα σκαλοπάτια κάποιας εισόδου.
Όμορφα, ε;

Δίλοφο.
Χαρακτηριστή αρχιτεκτονική των Ζαγοροχωρίων γενικότερα.

Πρωτότυπη ταμπέλα καταστήματος στην Ελάτη.

                                                          Οι "πισίνες" στο Ρόκοβο.
                                                                Ξε-τρε-λά-θη-κα.
Αν όλα πάνε καλά -αν γλιτώσω δηλαδή το χειρουργείο και αν βελτιωθεί η κατάσταση του γονάτου μου- σκοπεύω να ξαναεπισκεφτώ τα Ζαγοροχώρια κατά άνοιξη μεριά. Έχει τόσες πολλές διαδρομές και μονοπάτια στο βουνό που θέλω να κάνω!

Γενικά τα Ζαγοροχώρια αξίζουν τον κόπο. Να τα επισκεφτείτε οπωσδήποτε!


ΠΗΓΗ:  http://koukouroukoumantalakia.blogspot.com

15 Οκτ 2011

Ζαγόρι: Ένα άλλο μοντέλο ζωής

Η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου (1793) 

Ακολουθώντας τον κεντρικό δρόμο από τα Ιωάννινα για το Κεντρικό Ζαγόρι συναντάς δύο χωριά. Δεν είναι τα πιο διάσημα, δεν είναι τα πιο ανεπτυγμένα. Είναι απλώς δύο από τα ωραιότερα και σήμερα από τα πιο ζωντανά. Η τουριστική ανάπτυξη στα Ζαγοροχώρια έχει φέρει στα ηπειρωτικά βουνά αρκετούς... νέους ανθρώπους. Μια μικρή ακμαία τέτοια κοινότητα υπάρχει εδώ και λίγα χρόνια σε αυτά τα χωριά -κυρίως στα Aνω και Κάτω Πεδινά- και έτσι εκτός από ωραίους ξενώνες και ταβέρνες, θαυμάσια αρχιτεκτονική και σπουδαίο φυσικό τοπίο εδώ θα βρείτε χαμογελαστούς νέους ανθρώπους που άφησαν την πόλη και τις υψηλές της ταχύτητες και αναζήτησαν ένα άλλο μοντέλο ζωής στο Ζαγόρι

ΑΡΧΟΝΤΟΣΠΙΤΑ, ΠΑΛΙΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΩΡΑΙΑ ΚΑΛΝΤΕΡΙΜΙΑ
Είναι ένα από τα παλαιότερα χωριά στο Ζαγόρι και ένα από τα ομορφότερα, γεμάτο αρχοντόσπιτα φτιαγμένα από άσπρη ζαγορίσια στουρναρόπετρα, παλιές εκκλησίες και στενά ωραία καλντερίμια. Τριγύρω απλώνονται οι χαμηλές πλαγιές των βουνών με φράξους, πουρνάρια και αγριοκερασιές.

Παλαιότερα λέγονταν Aνω Σουδενά και η πρώτη ιστορική μαρτυρία για το χωριό βρίσκεται σ’ ένα Χρυσόβουλο του Δεσπότη της Ηπείρου Συμεών Παλαιολόγου το έτος 1361. Το όνομα Σουδενά είναι πιθανότατα σλαβικό και σημαίνει «ψυχρός τόπος», κάτι που μάλλον σχετίζεται με τη ρεματιά που βρίσκεται ανάμεσα από τους 5 λόφους όπου είναι χτισμένο το χωριό κι απ’ την οποία το βράδυ κατεβαίνει ψυχρός αέρας.


Ο Πάνω Μαχαλάς, με κέντρο την εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου ήταν ο πρώτος πυρήνας του χωριού ενώ γύρω στο 1670 δημιουργήθηκε ο Κάτω Μαχαλάς, με κέντρο την εκκλησία της Μεταμόρφωσης. Στα ανατολικά και στα νότια του οικισμού, και πολύ κοντά σ’ αυτόν, βρίσκονται τα μοναστήρια της Αγίας Παρασκευής και της Ευαγγελίστριας, τα οποία, κατά μία άποψη, προϋπήρχαν του χωριού. Μελετητές μάλιστα ισχυρίζονται πως ίσως τα μοναστήρια να αποτέλεσαν την αιτία δημιουργίας του οικισμού, στον οποίο εγκαταστάθηκαν οι εργαζόμενοι στα μοναστηριακά κτήματα.

Oπως όλα τα χωριά στο Ζαγόρι κι αυτό ήκμασε κι αυτό πολύ την περίοδο μετά τον 18ο αιώνα (όταν το Ζαγόρι απολάμβανε ένα είδος αυτονομίας) καθώς οι κάτοικοί του ταξίδευαν αρχικά προς τα Βόρεια Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη και από τις αρχές του 20ού αιώνα κυρίως προς την Αίγυπτο. Στο χωριό ήταν ανεπτυγμένη η γεωργία, γεγονός που φανερώνουν τα δεκάδες αλώνια που βρίσκονται ολόγυρα του οικισμού.


Η μεγάλη κεντρική πλατεία με το καμπαναριό, το πηγάδι και την επιμελημένα αναστηλωμένη οικία (στο βάθος) του Ελληνα-Αιγυπτιώτη -αλλά για πάντα Πανωσουδενιώτη- Περικλή Τσαπάρη.

Γύρω στα 1870 τα Ανω Σουδενά αριθμούσαν 130 οικογένειες και πάνω από 800 κατοίκους, είχαν σχολεία, εκκλησίες και σπουδαία μοναστήρια. Τα Ανω Πεδινά είναι η γενέτειρα του μεγάλου δάσκαλου του γένους Νεόφυτου Δούκα (1760-1845, ήταν ο πρώτος διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής) και του ιατροφιλόσοφου, ιστοριοδίφη Ιωάννη Λαμπρίδη (1836-1891), ο οποίος έγραψε τα «Ηπειρωτικά Μελετήματα», ένα από τα σημαντικότερα βιβλία για την ιστορία της Ηπείρου. Το 1928 το χωριό μετονομάστηκε «Ανω Κάμπος» και το 1929 «Ανω Πεδινά». Στο χωριό αξίζει να δείτε τις ενδιαφέρουσες εκκλησίες του Αγίου Δημητρίου (1793) με τις ωραίες καμάρες στην πλατεία, του Αγίου Γεωργίου και της Κοίμησης της Θεοτόκου και φυσικά τη Μονή Ευαγγελίστριας.

H εκκλησία του Αγίου Δημητρίου και το καθολικό στο εγκαταλειμμένο μοναστήρι της Ευαγγελίστριας είναι αγιογραφημένα από Πανωσουδενιώτες αγιογράφους: από τον Λάζαρο Λαζόπουλο και τον ανιψιό του Λάζαρο Κανίκη. Αυτοί οι δύο καλλιτέχνες έκαναν γνωστά τα Σουδενά ως χωριό με ζωγραφική παράδοση. Σήμερα τα Ανω Πεδινά είναι από τα πιο πολυάνθρωπα χωριά στο Ζαγόρι. Εχει καμιά 100αριά μόνιμους κατοίκους μεταξύ των οποίων πολλοί νέοι.

Το άγαλμα του Ιωάννη Λαμπρίδη, του γιατρού, ιστορικού, φιλόσοφου και Πανωσουδενιώτη. Χωρίς τα συγγράμματά του ελάχιστα θα γνωρίζαμε για τη ζωή στο Ζαγόρι στους προηγούμενους αιώνες.

Πλέον στο χωριό ντόπιος λογαριάζεται αυτός που ζει μόνιμα εδώ και έτσι η μικρή κοινότητα έχει καταφέρει να έχει αξιόλογη κοινωνική συνοχή ενσωματώνοντας όλους τους «ξενομερίτες», Ελληνες και αλλοδαπούς.


Μονή Αγίας Παρασκευής

Βρίσκεται σε απόσταση 1 χλμ. από τα Ανω Πεδινά (περίπου μισή ώρα με τα πόδια), στους πρόποδες του βουνού Στούρος, σε θέση με υπέροχη θέα προς το βουνό Μιτσικέλι. Το παλιό μοναστήρι κτίστηκε το 1750 και σήμερα σώζεται το καθολικό. Στον θόλο του καθολικού ξεχωρίζουν οι αγιογραφίες του Χιονιαδίτη αγιογράφου Β. Φίλη. Στο μοναστήρι θα δείτε τα ερείπια των κελιών του καθώς και μια δεξαμενή σκεπασμένη με πλάκες.


Το καθολικό από το σπουδαίο μοναστήρι της Ευαγγελίστριας στην είσοδο του χωριού, το οποίο πιθανότατα προϋπήρχε του οικισμού των Ανω Πεδινών.

Ο ΣΟΥΔΕΝΙΩΤΙΚΟΣ ΚΑΜΠΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΩ ΠΕΔΙΝΑ
»Μια μικρή κοιλάδα με έναν από τους πιο εύφορους κάμπους των Ζαγοροχωρίων χωρίζει τα Ανω από τα Κάτω Πεδινά. Αυτός ο πλούσιος κάμπος που σήμερα δημιουργεί θαυμάσιες εικόνες με τα βουνά ολόγυρα (ειδικά το πρωί όταν σκεπάζεται από μια λεπτή διάφανη πάχνη) είναι ο λόγος που οι παλαιότεροι Ζαγορίσιοι αποκαλούσαν τα Ανω και τα Κάτω Πεδινά «Ψωμοχώρια», καθώς εδώ οι προκομμένοι αγρότες καλλιεργούσαν με επιμέλεια δημητριακά.

Ο σουδενιώτικος κάμπος καλλιεργούνταν κυρίως με σιτάρι, καλαμπόκι, φακές, ρεβίθια και πολλά αμπέλια: η παραγωγή σταφυλιών ανερχόταν τον 19ο αιώνα στις 88.000 οκάδες!


Ο μικρός μας εύφορος κάμπος των Σουδενών, που σύμφωνα με τους ντόπιους δεν πρέπει να πουληθεί ή να κατακερματιστεί σε οικόπεδα, γιατί θα... χαθεί.

Σήμερα το μεγάλο στοίχημα για τους κατοίκους των Ανω και Κάτω Πεδινών είναι να μη χαθεί (δηλαδή πουληθεί σε αγροτεμάχια, που θα χτιστούν στο μέλλον) ο κάμπος, όπως ακριβώς συνέβη στον διπλανό των Ασπραγγέλων. Οι κάτοικοι σχεδιάζουν να συγκροτήσουν κοινοτικό κοπάδι με πρόβατα που θα βόσκουν στον κάμπο ενώ ο Βαγγέλης Παπιγκιώτης (που μας έδωσε την πληροφορία) φέτος στο χωράφι του θα βάλει στάρι.

Καθώς οδηγείτε προς τα Κάτω Πεδινά και πριν ακόμα φανούν τα πρώτα τους σπίτια, στις πεδινές εκτάσεις δεξιά του οδοστρώματος θα δείτε 5 παλιά πέτρινα πηγάδια. Τα Κάτω Πεδινά είναι μικρό αλλά πολύ πολύ γραφικό χωριουδάκι με ένα εξαιρετικά χαριτωμένο ναό του Αγίου Αθανασίου και μια θαυμάσια ηλιόλουστη πλατεία με εξαιρετική θέα στο σουδενιώτικο κάμπο.


Ο ναός του Αγίου Αθανασίου (1704), τον οποίο αξίζει να επισκεφθείτε στα Κάτω Πεδινά.

Ο ναός του Αγίου Αθανασίου (του 1704) είναι τύπου τρίκλιτης βασιλικής με τρούλο, και διατηρεί τοξωτές στοές, ξυλόγλυπτο τέμπλο και ωραίες εικόνες. Αλλες αξιόλογες εκκλησίες είναι των Ταξιαρχών με τοιχογραφίες που ανάγονται στα πρώτα χρόνια της μεταβυζαντινής περιόδου, του Αγίου Βλάσιου και της Αγίας Βαρβάρας.

Οι Κατωσουδενιώτες διέπρεψαν στη Ρουμανία και στην Αίγυπτο ενώ κάτοικοι των Ανω και Κάτω Σουδενών μετοίκησαν στην Πελοπόννησο όπου δημιούργησαν εκεί τα χωριά Ανω και Κάτω Σουδενών που σήμερα λέγονται Ανω και Κάτω Λουσοί. Σε χρυσόβουλο του Δεσπότη Συμεών (1352), αναφέρεται ότι το 1361 το χωριό ήταν ήδη γνωστό ως μεγάλος και πλούσιος οικισμός, ο οποίος έκανε προκοπή χάρη στο εύφορο οροπέδιο και την ποτιστική κοιλάδα του Καλαμά, που αποτελούσαν το σιτοβολώνα του Ζαγορίου.


Ο οικισμός των Κάτω Σουδενών στην... απέναντι πλευρά της πεδιάδας.

Παλιότερα τα όρια της κοινότητας έφταναν έως το Καλπάκι όπου εκτείνονταν τα ποτιστικά χωράφια του χωριού. Ο οικισμός όμως σήμερα φτάνει μόνο έως την κορυφή του λόφου Μπαφαράχη.

Ως πριν από λίγα χρόνια το χωριό είχε σχεδόν ερημώσει και καθόλου νέοι άνθρωποι δεν υπήρχαν, το καφενείο ήταν κλειστό και πολλά σπίτια κατέρρεαν.


Σήμερα ζουν στο χωριό καμιά 35αριά άνθρωποι, και λίγοι νέοι. Και φαίνεται πως ξαναζωντανεύει από τότε που ξανάνοιξε το καφενείο στο Μεσοχώρι...

ΜΑΘΗΜΑ ΣΤΟ ΤΣΕΡΒΑΡΙ


Ενα από τα 5 πηγάδια στον κάμπο των Σουδενών.
Απέχει ελάχιστα από τον κάμπο των Πεδινών και είναι ένα χωριό σαν όλα τα άλλα τα ορεινά. Μόνο που εδώ μπορείτε εύκολα να κάνετε το πρώτο σας «μάθημα» με θέμα: «Η συγκρότηση των ορεινών οικισμών της Πίνδου». Ο καλύτερος δάσκαλος για το μάθημα αυτό είναι ο αρχιτέκτονας Μιχάλης Αράπογλου. Αυτός μας δίδαξε κι εμείς όσο μπορούμε μεταφέρουμε τη γνώση!

Είτε το χωριό το πεις Ελαφότοπο είτε Τσερβάρι (όπως λεγόταν παλιά) είναι το ίδιο πράγμα. Σημαίνει τόπο με ελάφια και πιθανότατα κάποια να υπήρχαν στην περιοχή. Χτισμένο στα 1.100 μέτρα και κοντά στα νότια κράσπεδα της χαράδρας του Βίκου, το σημερινό χωριό μοιάζει πολύ ήσυχο σε σχέση με το κεφαλοχώρι του παρελθόντος.


Ο πλάτανος-λότζια στην κεντρική πλατεία του Ελαφότοπου.

Μονάχα κάθε χρόνο στου Σωτήρος φαίνεται να ξανανιώνει με το πανηγύρι και τον Γρηγόρη Καψάλη -που είναι Τσερβαριώτης-στο κλαρίνο. Ακόμα όμως και χωρίς την παρουσία των ανθρώπων τα σημάδια τους όλα βρίσκονται εδώ, αρκεί να μπορέσετε να τα διαβάσετε..

Για παράδειγμα, ο πλάτανος στη μέση του χωριού μοιάζει με ένα γεωμετρικό σημείο στον φυσικό χώρο της πλατείας. Αυτό το δέντρο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το γεωγραφικό κέντρο όχι μόνο της πλατείας, αλλά όλης της έκτασης του οικισμού. Είναι δυνατόν όμως ένας ορεινός οικισμός να διατάσσεται κυκλικά;


Επειτα από εκτεταμένες εργασίες αποκατάστασης, τα περισσότερα λιθόστρωτα στον Ελαφότοπο είναι άψογα αλλά και πιο ανοιχτόχρωμα.

Στην Πίνδο, στην ορεινή Ηπειρο, αλλά και ίσως σ’ ολόκληρη την ορεινή Ελλάδα (πιθανά και σ’ όλη την Ευρώπη) οι οικισμοί οργανώθηκαν και αναπτύχθηκαν ακολουθώντας ένα σύστημα ομόκεντρων κύκλων, παρ’ όλο που η γεωγραφία του εδάφους, το ανάγλυφο του τοπίου, φαίνεται να μην προσφέρεται ευνοϊκά για την εφαρμογή ενός τέτοιου συστήματος δόμησης.

Ολόκληρος ο χώρος έχει μια καμπυλότητα που στην ουσία είναι η καμπυλότητα του εδάφους. Κέντρο του οικισμού είναι η πλατεία που συγκεντρώνει όλη την υλική και πνευματική υπόσταση της κοινότητας.


Αποτελεί σημείο αναφοράς όλων των μελών της κοινότητας, αλλά και όποιου επισκέπτεται το χωριό.


Το ξενοδοχείο Αμαρυλλίς στα Ανω Πεδινά.

ΟΙ ΟΜΟΚΕΝΤΡΟΙ ΚΥΚΛΟΙ
Καθόλου τυχαία δεν είναι η θέση και η λειτουργικότητα των κτιρίων γύρω από την πλατεία ή αν προτιμάτε στην πρώτη από της πολλές περιφέρειες των ομόκεντρων «κύκλων» του ορεινού οικισμού. O κεντρικός ιερός ναός στον Ελαφότοπο δεν είναι πάνω στην πλατεία, αλλά λίγο πιο πίσω. Στα περισσότερα όμως ορεινά χωριά βρίσκεται πάνω στην πλατεία και διαφέρει αισθητά σε μέγεθος, τρόπο κατασκευής και παρουσία απ΄ όλους τους άλλους του χωριού. Το χαρακτηριστικότερο σημείο του είναι η τοξωτή στοά. Η στοά κατασκευάζεται κατά κανόνα στην νότια πλευρά του ναού, αλλά πολλές φορές σε δύο πλευρές ή πιο σπάνια σε τρεις. Είναι το άτυπο οικονομικό και πολιτικό κέντρο του οικισμού και μπορεί να συγκριθεί με...την αρχαία ελληνική στοά!


Η «πέτρινη λεωφόρος» που διαχωρίζει, ή σωστότερα διαχώριζε οικονομικά και κοινωνικά τους κατοίκους του Ελαφότοπου. Το ίδιο συνέβαινε και σε όλους τους ορεινούς οικισμούς της Πίνδου.

Μαζί με τον χαρακτηριστικό πλάτανο, τη βρύση (ή τη στέρνα) και τον κεντρικό ιερό ναό, στην πλατεία του χωριού θα συναντήσει κανείς και το «Αμελικό» που χρησίμευε ως ξενώνας. Συνήθως ήταν πέτρινο διώροφο κτίσμα, πολύ κοντά στην εκκλησία, το οποίο στις μέρες μας έχει μετατραπεί σε κοινοτικό κατάστημα ή πολιτιστικό κέντρο.

Στρέφοντας το βλέμμα γύρω από την πλατεία είναι σίγουρο ότι θα συναντήσουμε το «μαγαζί». Είναι καφενείο και εστιατόριο και ταυτόχρονα παντοπωλείο. Είναι μικρό εμπορικό κέντρο και εκφράζει την οικονομική ζωή της κοινότητας. Συνήθως χρειάζονται δύο «μαγαζιά»? αν τσακωθούμε;


Καθόλου τυχαίο δεν είναι επίσης το γεγονός ότι οι κατοικίες γύρω από την πλατεία, στην περιφέρεια ενός κύκλου με λίγο μεγαλύτερη ακτίνα, ανήκουν στις ευκατάστατες οικογένειες. Σε εκείνες που έχουν τη μεγαλύτερη εξουσία, όχι μόνο οικονομική, αλλά πολιτική και κοινωνική.


ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΙΣΤΟΥ

Εξω από τον οικισμό, έτσι όπως διατάσσεται σήμερα, γυρίστε νοερά τον χρόνο πίσω και φανταστείτε στις παρυφές του τους Σαρακατσαναίους με τα πρόβατά τους να ξεκαλοκαιριάζουν και ακόμα πιο πέρα (σε περιφέρεια μεγαλύτερης ακτίνας) τους γύφτους, τους τεχνίτες δηλαδή και τα εργατικά χέρια.

Τρεις κοινωνικές ομάδες σε διαφορετική θέση, όσον αφορά τον οικισμό-κοινότητα που ταυτόχρονα δηλώνει το οικονομικό-κοινωνικό επίπεδό τους.


Οπως εύκολα μπορείτε να καταλάβετε, ο κύκλος σαν γεωμετρικό σχήμα έχει την ικανότητα να εκφράζει στον χώρο την έννοια της ιεράρχησης.


ΔΙΑΜΟΝΗ

«Αμαρυλίς»: (26530 71132,
www.zagoriahotel.info). Oλοκαίνουργιος ξενώνας στο ψηλότερο σημείο του χωριού. Τον χαρακτηρίζει το ρομαντικό στυλ που έχει επιλεγεί για τη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων με χειροποίητα έπιπλα, υφάσματα γαλλικού τύπου, πατίνες στους τοίχους, αντικείμενα από παλαιοπωλεία. Ξεχωρίζουν οι εξαιρετικές γεύσεις στο πρωινό (μεταξύ άλλων αλευρόπιτα, τραχανάς με άγρια μανιτάρια, πίτα με ρύζι, σταφίδες και μπαμπανάτσα, τηγανίτες, ρυζόγαλο κ.ά.), και η φιλική ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι ιδιοκτήτες.

«Πρίμουλα»: (26530 71133,
www.primoula.gr). Αναστηλωμένο σπίτι του 1870, στην πλατεία Δουβλή. Από φέτος άλλαξε διεύθυνση, ανακαινίστηκε, και τα δυο πολύ φιλικά ζευγάρια που τον διευθύνουν πλέον -η Μαρίβα και ο Δημήτρης, η Λίλα και ο Παύλος- έχουν πολλή όρεξη και κέφι για καινούργια πράγματα.

«Μountain Resort Μονοπάτια»: (26530-71116,
www.monopatiaresort.gr). Ολοκαίνουργιο συγκρότημα που ανοίγει τώρα. Αποτελείται από 2 αρχοντικά του 19ου αιώνα (το ένα με 4 σουίτες και το άλλο με το εστιατόριο), ένα νέο κτίριο παραδοσιακού στυλ (με 3 δωμάτια στον όροφο) και 8 αυτόνομα σπιτάκια.

«Πορφυρόν»: (26530 71579, 6945783290,
www.porfyron.com). Ξεχωρίζει για το βαθύ κόκκινο χρώμα - που είναι και το αυθεντικό του. Είναι κτισμένο το 1850 και διαθέτει 8 δωμάτια.

ΔΙΑΜΟΝΗ

«Αμελικό»: (26530 71501, www.ameliko.gr). Βρίσκεται στην επάνω γειτονιά του χωριού και αποτελείται από δεκατρία δίκλινα και τρίκλινα δωμάτια και μια σουίτα. Μοιράζονται σε 3 κτίρια ζαγορίτικης αρχιτεκτονικής. Η διακόσμηση είναι λιτή και καλόγουστη.

«To σπίτι του Ορέστη»: (26530 71202, www.orestishouse.gr). Δυο κτίρια ζαγορίτικης αρχιτεκτονικής που μετράνε 150 χρόνια ζωής. Παραδοσιακή η διακόσμηση στα επτά δωμάτια που έχουν τζάκια, φλοκάτες και μπάσια (ξύλινα «κτιστά» κρεβάτια). Αξίζει η σουίτα με τον παλιό φούρνο.

«Παναγιώτης Ξάνθος»: (26530 71281). Εξι νοικιαζόμενα δωμάτια σε σπίτι 300 ετών, με αυλή και παράθυρα που προσφέρουν θέα στο χωριό, την πεδιάδα και τα βουνά.

«Αλθαία»: (26530 71700, www.althea-zagori.gr). Δίκλινα και τρίκλινα δωμάτια με σπιτικές ανέσεις και απλή διακόσμηση. Είναι βαμμένες με παλ χρώματα, έχουν κουζίνα και πετρόκτιστο τζάκι.

«Aλώνι»: (26530 71216, 71291, www.hotelaloni.com). Εννέα ανακαινισμένα δωμάτια -τα 2 με τζάκι- σε ηπειρώτικo στυλ και με όμορφες αυλές όπου θα πάρετε πρωινό όταν έχει καλοκαιρία. Εχουν ωραία θέα στον κάμπο και στις οροσειρές. Οι ιδιοκτήτες, που είναι κτηνοτρόφοι, έχουν δημιουργήσει και ένα πολύ καλό εστιατόριο όπου θα φάτε καλά κρεατικά και τη ζαγορίτικη φέτα τους.



Κείμενα: Αντώνης Ιορδάνογλου - Γιάννης Ντρενογιάννης
Φωτογραφίες: Γιάννης Ντρενογιάννης, Βάλυ Βαϊμάκη, Λεωνίδας Τηνιακός
ethnos.gr

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ: http://www.netnewsgr.gr

14 Οκτ 2011

Ο καλόγερος Κυπριανός

Ο Κυπριανός ήταν ένας καλόγερος που στα τέλη του 18ου αιώνα ή στις αρχές του 19ου ήρθε και εγκαταστάθηκε στο χωριό μας, αναλαμβάνοντας τη τύχη του μοναστηριού της Παναγίας.
Η παρουσία του σφράγισε το μοναστήρι της Παναγίας και η προσφορά του στο χωριό μας θεωρείται ανεκτίμητη.
Σαν τόπος γέννησης του αναφέρεται ότι ήταν το Τεπελένι της Αλβανίας και πρέπει να γεννήθηκε το 1744, γενέθλιο έτος και του συνομήλικου του Αλή Πασάς Τεπελενλή, με το οποίο όπως θα δούμε παρακάτω τον ένωνε ένας ισχυρός δεσμός.

Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς ήρθε ο ιερομόναχος Κυπριανός στο Ντομπρίνοβο. Ξέρουμε όμως ότι αυτό έγινε την εποχή που ο Αλή Πασάς διοικούσε τα Γιάννινα (μεταξύ 1788 και 1822).
Ο καλόγερος ήρθε στο χωριό μας, από το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο όρος Σινά και μάλιστα λέγεται ότι μαζί του έφερε και ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό.
Ο λόγος που προτίμησε το χωριό μας ήταν πως ήδη στο Ντομπρίνοβο έμειναν μόνιμα κάποιοι συγγενείς του*.

Όταν ο πρώην Σιναΐτης καλόγερος έφθασε στο χωριό μας ζήτησε από τους δημογέροντες να του παραχωρήσουν το μοναστήρι της Παναγίας.
Αυτοί φαίνεται ότι απάντησαν αρνητικά στο αίτημα του άγνωστου σε αυτούς καλογέρου, φοβούμενοι μήπως αυτός ιδιωτικοποιηθεί τις εκτάσεις της μονής.
Τότε ο ιερομόναχος απευθύνθηκε στον Αλή Πασά που ήταν φίλος και πατριώτης του. Ήταν μάλιστα και «ομογάλακτοι» αφού η ιστορία θέλει τη μητέρα του μοναχού να θηλάζει μαζί με τον μικρό Κυπριανό και τον συνομήλικο του γειτονόπουλο, Αλή.
Έτσι ο ιερομόναχος θεωρούνταν σαν αδελφός του «λιονταριού της Ηπείρου».

Ο Αλή Πάσας όταν άκουσε το αίτημα του Κυπριανού έγραψε μια επιστολή προς τους δημογέροντες του χωριού και απαιτούσε από αυτούς απειλώντας τους, να κάνουν δεκτό το αίτημα του «αδελφού» του.
Η επιστολή αυτή με την υπογραφή του Αλή σώζονταν για χρόνια στο σπίτι του παλιού άρχοντα του χωριού μας, του κυρ Νίκου Νικολαΐδη και καταστράφηκε το 1943 όταν οι ναζί έκαψαν το χωριό μας.

Ο Κυπριανός λοιπόν από τη στιγμή που ανέλαβε το μοναστήρι φρόντισε για τη ριζική του ανανέωση.
Έκανε έργα μέσα στο ναό που λέγεται ότι επηρέασαν ακόμη και τη μορφή του καθώς και στον προαύλιο χώρο αυτού.
Η Παναγία επί των ημερών του γίνεται ένα από τα σπουδαιότερα και πιο πλούσια της μοναστήρια της Ηπείρου.
Ακόμη και οι λεηλασίες που έγιναν στη μονή το 1822 από τα Οθωμανικά στρατεύματα που τη χρονιά εκείνη νίκησαν τον Αλή, μόνο πρόσκαιρα σκίασαν τη λάμψη του μοναστηριού μας.

Η Παναγία του Ντομπρίνοβου τον 19ο αιώνα, χάρη στη παρουσία του σπουδαίου αυτού καλόγερου, ζει τη «χρυσή εποχή της».
Στην ιδιοκτησία της έχει χωράφια, νεροτριβιές και μύλους ενώ στα Γιάννινα διαθέτει ακόμη και χάνι.
Η σφραγίδα του καλόγερου είναι τόσο έντονη που όλοι μιλούν πλέον για το μοναστήρι του Κυπριανού και όχι για αυτό της Παναγίας.

Η προσφορά του όμως δεν σταματά εδώ.
Κτίζει σε υψόμετρο 2200 μέτρων στις κορυφές της Τύμφης το εκκλησάκι του Αϊ Δημήτρη που το χρησιμοποίησε ο ίδιος και ως σκίτη.

Συμμετείχε όμως ενεργά και σε έργα υποδομής του χωριού μας αφού συνέβαλε στις δαπάνες για την ύδρευση του.
Το 1816, χάρη και στη συμμετοχή του καλόγερου κατασκευάστηκε στο Ντομπρίνοβο ένα νέο δίκτυο ύδρευσης που έλυσε ένα μεγάλο και χρόνιο πρόβλημα των προγόνων μας, φέρνοντας νερό από πήγες στην Τύμφη, που κατέληγε σε δυο βρύσες μέσα στο χωριό μας.
Η μια ήταν κοντά στο σπίτι του κυρ Νίκου και η άλλη κοντά στη σημερινή βρύση στο μεσοχώρι (στη πλατεία του Άγιου Νικόλαου).

Αυτά λοιπόν είναι ορισμένα από τα έργα ενός σπουδαίου ανθρώπου, του καλόγερου Κυπριανού.
Η παρουσία του αποδείχθηκε ιδιαίτερα σημαντική για το Ντομπρίνοβο και η προσφορά του αναγνωρίστηκε και εκτιμήθηκε από όλους τους Ντομπρινοβήτες.
Ήταν δε τέτοια η εκτίμηση που έτρεφαν για τον ιερομόναχο που μετά τον θάνατο του ένα από τα κόκαλα του μπήκε σε οστεοφυλάκιο και τοποθετήθηκε στο ιερό της Μονής.
Δυστυχώς το 2009 οι ιερόσυλοι που σύλησαν τους ναούς του χωριού μας, πήραν μαζί τους και αυτό το θρησκευτικό κειμήλιο. 


* Σύμφωνα με μαρτυρία του μπαρμπά Τάσου του Παπανικολάου, ο συγγενής του Κυπριανού ήταν ένας πρώτος του ξάδελφος που ήταν παπάς.
Ο ιερέας αυτός γηροκόμησε μια άκληρη γριά Ντομπρινοβίτισα και έτσι κληρονόμησε το σπίτι της.
Λεγόταν παπά Ναστάσης και ήταν πρόγονος της οικογένειας Παπανικολάου, στο σπίτι δε αυτού έμεινε ο Κυπριανός στο διάστημα που γινόταν τα έργα στην εκκλησία.


ΠΗΓΗ:  http://www.iliochori.net

11 Οκτ 2011

Πεζοπορία στα Ζαγοροχώρια

Είναι άλλο πράγμα να βρεθείς σε μια από τις πιο όμορφες γωνιές της Ελλάδας και άλλο να βουτήξεις μέσα στη φύση της, διασχίζοντας ορισμένα από τα καλοσχεδιασμένα μονοπάτια που σε οδηγούν σε σημεία όπου δεν φτάνει το αυτοκίνητο.
    Η ελληνική φύση είναι τέτοιας έκτασης και ποικιλίας, που μου φαίνεται πως είναι πραγματικά κρίμα το να βρεθεί κανείς στην καρδιά της και να προτιμήσει απλώς να τη βγάλει μια μακρινή φωτογραφία. Ειδικά για ένα διήμερο ή τριήμερο ταξίδι στα Ζαγοροχώρια, ας είναι τα παϊδάκια, οι απίστευτες τοπικές πίτες και τα υπέροχα γλυκά η επιβράβευση για μια αθλητική δραστηριότητα - όχι ιδιαίτερα έντονη, αν δεν θέλετε. Ακόμη κι αν πιστεύετε πως θα καταπονηθείτε με ράφτινγκ ή καγιάκ στον Βοϊδομάτη, αν τρέμετε στην ιδέα της αναρρίχησης σε κάθετο βράχο ή αν φοβάστε μήπως πέσετε από το άλογο σε μια ιππασία στο Πάπιγκο, δεν έχετε καμία δικαιολογία για να αρνηθείτε μια πεζοπορία στα καλοσχεδιασμένα μονοπάτια της περιοχής. Οχι μόνο γιατί το περπάτημα στον καθαρό αέρα θα κάνει καλό στην υγεία σας, αλλά κυρίως γιατί το απότομο ανάγλυφο της περιοχής και η ξέφρενη φύση της αποτελούν το τέλειο οχυρό κατά των αυτοκινήτων. Για να απολαύσετε τα πιο όμορφα σημεία στα Ζαγοροχώρια, θα πρέπει να φτάσετε σε αυτά περπατώντας.
ΕΝΑ ΠΛΗΡΕΣ ΔΙΚΤΥΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙΩΝ
    Η πεζοπορία σε αυτό το ορεινό δίκτυο των 46 χωριών και του γεμάτου δάση, χαράδρες, φαράγγια, ποτάμια και χειμάρρους περιβάλλοντός τους διευκολύνεται ακόμη περισσότερο χάρη στην ακριβή χάραξη από το πρόγραμμα των Ευρωπαϊκών (από εδώ περνάει το περίφημο Ε6) και των Εθνικών Μονοπατιών, αλλά κυρίως από το πρόγραμμα «Life-Ζαγόρι» (είναι αυτά που χαρακτηρίζονται από το γράμμα Ζ και έναν αριθμό - 31 στο σύνολό τους). Πινακίδες σάς ενημερώνουν συνεχώς για την πορεία της διαδρομής, καθώς και για τον κατά προσέγγιση χρόνο που υπολείπεται μέχρι το τέλος της. Oχι ότι θα είχατε ποτέ την αγωνία μήπως χαθείτε. Σκεφτείτε ότι σε κάποια πιο απομακρυσμένα χωριά της περιοχής, το οδικό δίκτυο έφτασε μόλις πριν από μισό αιώνα. Και μετά αναλογιστείτε πως η περιοχή άκμαζε την εποχή της τουρκοκρατίας, και μάλιστα όχι μόνο ως πατρίδα εξαιρετικών μαστόρων, αλλά κυρίως ως η γενέτειρα πολλών σπουδαίων εμπόρων. Στην ουσία, το δίκτυο των μονοπατιών όπου θα περπατήσετε είναι οι εμπορικοί δρόμοι της περιοχής πάνω από τα Ιωάννινα κατά τον 16o, τον 17o και τον 18o αιώνα, οι καθημερινές δηλαδή διαδρομές που διέσχιζαν οι άνθρωποι που ζούσαν εδώ. Και, βέβαια, τα περίφημα τοξωτά γεφύρια που διέσχιζαν τα ποτάμια και τα ρέματα της περιοχής κατασκευάστηκαν εκείνα τα χρόνια. Σήμερα σώζονται περίπου εξήντα από αυτά, ενώ μαρτυρίες κάνουν λόγο για τουλάχιστον άλλα εκατό, τα οποία καταστράφηκαν με τα χρόνια από την αχρηστία ή διάφορα φυσικά φαινόμενα.
    Τα γεφύρια και οι δρόμοι με τις παραχωμένες μέσα στο έδαφος πέτρες, όχι με τη μορφή σκαλιού, αλλά σαν στηρίγματα αντίστασης, τους λεγόμενους «αναβαθμούς», είναι χαρακτηριστικά δείγματα των λύσεων που έβρισκαν οι μάστορες από τα Ζαγοροχώρια για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που πρόσθετε το τοπίο στις μετακινήσεις τους. Στη «Σκάλα του Βραδέτου», μια φιδωτή διαδρομή που ενώνει τα χωριά Καπέσοβο και Βραδέτο (και που μέχρι το 1973 ήταν ο μοναδικός τρόπος σύνδεσής τους!), μπορείτε να μελετήσετε καλά τον τρόπο που κατασκευάζονταν αυτά τα μονοπάτια (πόσος καιρός και πόση προσπάθεια χρειάστηκε, άραγε, μέχρι την ολοκλήρωσή τους...) Οι πέτρες στο μονοπάτι είναι τοποθετημένες σε τρεις κάθετες διατάξεις: μία για τους άντρες, μία για τις γυναίκες και μία για τα ζώα! Κάθε λίγες πλακουτσωτές πέτρες, διαγώνια καρφωμένες στο έδαφος, μία εξέχει λίγο περισσότερο, για αντιστήριξη. Πιο συχνά για το «γυναικείο» μονοπάτι, πιο αραιά για το «ανδρικό», αφού θεωρητικά οι άντρες έκαναν μεγαλύτερα βήματα, σε ακόμη πιο ήπια μορφή και με πλατύτερη επιφάνεια για τα ζώα. Συνολικά τα «σκαλοπάτια» είναι περίπου 1.600 και οι στροφές («καγκέλια» τις λένε οι ντόπιοι) 40, και τόσο κοφτές και στενές, ώστε τα σπίτια του Βραδέτου έχουν συγκεκριμένο μέγεθος. Γιατί; Γιατί το κεντρικό δοκάρι της οροφής δεν ήταν δυνατόν να είναι μεγαλύτερο από εκείνο που μπορούσε να περάσει από ένα κοφτό καγκέλι...
 ΑΣYΛΛΗΠΤΟ ΦΥΣΙΚO ΚAΛΛΟΣ 
Στα μονοπάτια, στα γεφύρια και, φυσικά, στα σπίτια των χωριών απ' όπου θα περάσετε στις διαδρομές σας, μπορείτε να παρατηρήσετε τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική για την οποία είναι τόσο διάσημη η περιοχή. Μια αρχιτεκτονική που βασίζεται, φυσικά, στην πέτρα και στο ξύλο -σε τόση αφθονία στο Ζαγόρι-, καθώς και στους τρόπους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν αυτά τα υλικά ώστε να προσφέρουν προστασία από τις έντονες βροχοπτώσεις και τον βαρύ χειμώνα. Αλλά είναι το απίστευτο φυσικό τοπίο που αγκαλιάζει την εν λόγω αρχιτεκτονική που θα σας κάνει να ξεχάσετε κάθε κούραση από την πεζοπορία και θα σας φέρνει εδώ ξανά και ξανά, για να ακολουθήσετε νέα μονοπάτια... Το φαράγγι του Βίκου, για παράδειγμα, ένα από τα βαθύτερα στον κόσμο (σε κάποιο σημείο έχει βάθος 900 μ.), ή η περίφημη Δρακολίμνη, στα 2.050 μ., στο όρος Τύμφη (ή Γκαμήλα, όπως θα το ακούσετε όταν βρεθείτε στα Ζαγοροχώρια), είναι σημεία αναφοράς για την ελληνική ορεινή ομορφιά.
    Το ότι μπορεί κανείς να τα περπατήσει, να απορροφηθεί από το μεγαλείο του τοπίου τους, να χαϊδέψει την υπέροχη βλάστηση, να γεμίσει με μυρωδιές από σφένδαμο, πουρνάρι, κέδρο ή να χαζέψει την πανίδα του τόπου (άγρια άλογα, σπάνια πουλιά, δεκάδες είδη ερπετών και, βέβαια, αγριογούρουνα και αρκούδες, αν και τα τελευταία θα ήταν προτιμότερο να τα αποφύγετε...) μοιάζει με θείο δώρο. Οι δύο συγκεκριμένες διαδρομές, βέβαια, η διάσχιση του Βίκου και η ορειβασία μέχρι τη Δρακολίμνη, είναι από τις πιο απαιτητικές πεζοπορίες στο Ζαγόρι. Είναι όμως και από τις πιο ανταποδοτικές. Εναλλακτικά, μπορείτε να κάνετε πεζοπορία στο Βοϊδομάτη, μια περιήγηση στο Εθνικό Πάρκο της Πίνδου με εκκίνηση από το Καλπάκι, να ακολουθήσετε τον δασικό δρόμο από το Γυφτόκαμπο στο Μακρίνο, να περπατήσετε από το Τσεπέλοβο μέχρι το γεφύρι του Χάτσιου, από τους Νεγάδες στον Καλουτά, από τους Κήπους στο Τσεπέλοβο μέσα από το φαράγγι του Βικάκη, από τη Δόλιανη στη Λεπτοκαρυά, ή να πάτε στη λίμνη του Αώου και στην Ιερά Μονή του Βουτσά.
    Οι επιλογές είναι άπειρες. Ανάλογα με τον καιρό, το ορμητήριό σας και το χρόνο που έχετε στη διάθεσή σας, μπορείτε να ορίσετε ποια θα επιλέξετε. Αν ο καιρός είναι καλός -κάποιος αρχάριος στο trekking δεν υπάρχει λόγος να ρισκάρει να ξεκινήσει όταν προβλέπονται βροχές από το μετεωρολογικό δελτίο-, ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, μερικά άνετα ρούχα και ένας σάκος πλάτης αρκούν. Είναι έτσι χαραγμένα τα μονοπάτια των Ζαγοροχωρίων, που δεν θα χρειαστείτε πιο ειδικό εξοπλισμό. Αν, πάντως, δεν έχετε εμπιστοσύνη στο πώς θα οργανώσετε μια τέτοια μέρα (επιμένω ότι είναι εύκολο: ένας χάρτης της περιοχής και μια ενημέρωση για τον καιρό είναι αρκετά), μπορείτε πάντα να απευθυνθείτε στα ειδικά γραφεία που σχεδιάζουν τέτοιες δραστηριότητες. Το σίγουρο είναι ότι, μετά την πρώτη φορά, θα επιστρέφετε με ενθουσιασμό για την επόμενη.
Πηγή :kathimerini.gr
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ: http://www.kafenes.gr

8 Οκτ 2011

Πίτα από τα Ζαγοροχώρια!

Υλικά
3/4 κούπας λάδι
3 κούπες γάλα
3 κούπες φέτα
3 αβγά
3 κούπες αλεύρι
Εκτέλεση
Βάζουμε σε ταψί 38x29εκ. το μισό από το λάδι και το βάζουμε σε φούρνο προθερμασμένο στους 200 βαθμούς να κάψει για περίπου 10-15 λεπτά.
 
DSCN1080
Σε βαθύ μπολ βάζουμε όλα τα υπόλοιπα υλικά και τα ανακατεύουμε πάρα πολύ καλά.


DSCN1082
DSCN1084

Αδειάζουμε το χυλό μέσα στο ταψί με το ζεστό λάδι και βάζουμε πάλι στο φούρνο.

DSCN1086
DSCN1087

Ψήνουμε,μέχρι να ροδίσει καλά η επιφάνεια της πίτας.

DSCN1100


Εκπληκτική συνταγή,πανεύκολη και γρήγορη,αποτελεί την ιδανική λύση για ένα γρήγορο μεσημεριανό ή ένα ελαφρύ βραδινό.
Δοκιμάστε την!!!


DSCN1108

 ΠΗΓΗ:  http://syntagesapospiti.blogspot.com

6 Οκτ 2011

Στα Ζαγοροχώρια Χειμώνα - Καλοκαίρι

Σαράντα έξι πανέμορφα χωριά, σκαρφαλωμένα στα βουνά βορειοανατολικά των Ιωαννίνων, τα Ζαγοροχώρια μαγεύουν τον επισκέπτη, τόσο με τη μοναδική, φυσική ομορφιά τους όσο και με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική τους. Πλαισιωμένα από καταπράσινες βουνοπλαγιές, τρεχούμενα νερά, επιβλητικά φαράγγια και μαγευτικές λίμνες, αποτελούν ιδανικό προορισμό όλο το χρόνο.
Με έκταση χιλίων περίπου τετραγωνικών χιλιομέτρων, το Ζαγόρι χωρίζεται στο δυτικό, ανατολικό και κεντρικό τμήμα, καθένα με τα δικά του, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τη δική του ιστορία και, βέβαια, τα δικά του, μοναδικά χωριά.
Βορειοδυτικά των Ιωαννίνων, το δυτικό Ζαγόρι περιλαμβάνει ορισμένα από τα δημοφιλέστερα, και ίσως ομορφότερα χωριά της περιοχής. Το Πάπιγκο, η Αρίστη, ο Βίκος, ο Άγιος Μηνάς και το Μεσοβούνι, που πλαισιώνουν την κοιλάδα του Βοϊδομάτη, έχουν αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές που επιστρέφουν εδώ κάθε χρόνο για να θαυμάσουν τη μοναδική αρχιτεκτονική, να περιηγηθούν στα λιθόστρωτα σοκάκια, να απολαύσουν τη μοναδική θέα και να αισθανθούν κοντά στη φύση.
Ο ίδιος ο ποταμός Βοϊδομάτης αποτελεί ένα από τα μαγευτικότερα τοπία της περιοχής, το ιδανικότερο, ίσως, σκηνικό για πεζοπορικές διαδρομές, ατελείωτες περιηγήσεις, αλλά και extreme sports, για τους λάτρεις του είδους. Τα καταγάλανα νερά του, με σταθερή θερμοκρασία 4 βαθμών Κελσίου όλο το χρόνο, προκαλούν τους τολμηρούς για μία βουτιά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Τα πλαισιωμένα από αιωνόβια πλατάνια μονοπάτια που βρίσκονται στις όχθες του είναι ιδανικά για πεζοπορία, καθώς κρύβουν αμέτρητες εκπλήξεις σχεδόν σε κάθε βήμα.
Πέτρινα γεφυράκια που μοιάζουν βγαλμένα από κάποιο παραμύθι, πυκνή βλάστηση και μοναδικές εικόνες που δημιουργούνται καθώς το φως του ήλιου αντανακλάται πάνω στα πεντακάθαρα νερά -σημειώστε ότι ο Βοϊδομάτης είναι ένα από τα ελάχιστα ποτάμια το νερό των οποίων είναι πόσιμο- συνθέτουν ένα τοπίο που γοητεύει και ανταμείβει ακόμη και τους ορκισμένους εχθρούς της πεζοπορίας.
Παραμένοντας στο δυτικό Ζαγόρι, αξίζει να επισκεφθείτε τη μαγευτική Δρακόλιμνη, όπου ζει ο αλπικός Τρίτωνας, το σπάνιο είδος αμφιβίου που μοιάζει με μικρό δράκο, αλλά και το ρέμα Ρογκοβό, ανάμεσα στους δύο οικισμούς του Παπίγκου, που σχηματίζει μικρές λιμνούλες, τις λεγόμενες οβίρες.
Το κεντρικό Ζαγόρι περιλαμβάνει τα χωριά Βίτσα, Μονοδένδρι, Κήποι, Δίλοφο, Κουκούλι, Τσεπέλοβο, Διπόταμο, Φραγκάδες, Λεπτοκαρυά κ.ά. Δύο από τα ομορφότερα χωριά της περιοχής, η Βίτσα και το Μονοδένδρι, αποτελούν και τα σημεία απ' όπου ξεκινούν τα μονοπάτια που θα σας οδηγήσουν στο φαράγγι του Βίκου. Στο κεντρικό Ζαγόρι συγκεντρώνονται και μερικά από τα ωραιότερα γεφύρια της περιοχής, όπως το Καλογέρικο, με τις τρεις καμάρες, που βρίσκεται ανάμεσα στα χωριά Κήποι και Κουκούλι.

http://www.ipeirorama.gr/files/infopage/_2_jpg_4a2e0ce228.jpg
 

Παραδοσιακά, πέτρινα αρχοντικά, λιθόκτιστα καλντερίμια που καταλήγουν σε γραφικές πλατείες, πέτρινες και μαρμάρινες βρύσες που αναβλύζουν κρυστάλλινο νερό, ιστορικά κτίσματα, εκκλησίες, απαράμιλλη θέα στις καταπράσινες πλαγιές και στο φαράγγι του Βίκου, όλα διεκδικούν το χρόνο και, βέβαια, το θαυμασμό και  δελεάζουν για "άλλη μία στάση" σε κάθε βήμα της περιήγησης.
Εδώ είναι και το Λαογραφικό Μουσείο Αγαπίου Τόλη, στους Κήπους, με 40 χιλιάδες αντικείμενα της καθημερινής ζωής από όλη την περιοχή του Ζαγορίου, το Μουσείο Παραδοσιακών Ασχολιών, στον Ελαφότοπο, και τη Βιβλιοθήκη της Πασχαλείου Σχολής, στο Καπέσοβο, όπου φυλάσσεται, μεταξύ άλλων, ένα από τα δεκατρία σωζόμενα αντίγραφα της Ελληνικής Χάρτας του Ρήγα Φεραίου.
Η κατάβαση στο φαράγγι του Βίκου γίνεται μέσω των μονοπατιών που ξεκινούν από αρκετά χωριά του Ζαγορίου, όπως η Βίτσα, το Μονοδένδρι και ο Βίκος. Κάτοχος του ρεκόρ Guiness του φαραγγιού με το μικρότερο άνοιγμα στον κόσμο -μόλις 1100 μέτρα- και με βάθος που ξεπερνά τα 900 μέτρα, το φαράγγι αποτελεί, μαζί με τον Βοϊδομάτη, τον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού Βίκου - Αώου. Η πλούσια βλάστηση, τα σπάνια είδη ζώων και πουλιών που φιλοξενεί, τα κρυστάλλινα νερά του ποταμού που το διασχίζει αναμφισβήτητα θα σας εντυπωσιάσουν.
Λιγότερο δημοφιλής, αλλά εξίσου γοητευτική, η περιοχή του ανατολικού Ζαγορίου εντυπωσιάζει όσους αναζητούν προορισμούς έξω από την πεπατημένη, τοπία ανέγγιχτα από την τουριστική ανάπτυξη και προβολή. Χωριά όπως η Βοβούσα, το Φλαμπουράρι, οι Καρυές και το Γρεβενίτι αξίζουν αρκετό από το χρόνο σας, όχι μόνο για τη φυσική ομορφιά τους αλλά και για το παραδοσιακό τους χρώμα, που μοιάζει να παραμένει αλώβητο στο πέρασμα του χρόνου.

http://www.mytour.gr/images/destinations/zagoroxoria/zagori.jpg

Καθίσταται, βέβαια, σαφές ότι ένα Σαββατοκύριακο δεν αρκεί για να ανακαλυφθεί όλη η ομορφιά των χωριών του Ζαγορίου, να θαυμάσετε τα φυσικά τοπία και να περιπλανηθείτε στα γραφικά καλντερίμια και τις λιθόκτιστες πλατείες καθενός από αυτά. Η γοητεία της περιοχής λειτουργεί σα μαγνήτης, κάνοντας ακόμη και τους πλέον αμύητους να επιστρέφουν ξανά και ξανά για να γνωρίσουν εκ νέου τη μαγεία του φυσικού περιβάλλοντος που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δε σταματά να εκπλήσσει.

5 Οκτ 2011

«Γιορτή των πουλιών» με μεγάλη συμμετοχή των παιδιών

Αφιερωμένος στον Ασπροπάρη ο εορτασμός στο Κέντρο Πληροφόρησης των Ασπραγγέλων

Δεκάδες μικρά παιδιά και όχι μόνο είχαν την ευκαιρία το πρωί της Κυριακής να έρθουν πιο κοντά στο φυσικό περιβάλλον και στην ορνιθοπανίδα που διαβιεί ή διέρχεται μεταναστευτικά από αυτήν, στα πλαίσια του εορτασμού της Ευρωπαϊκής Ημέρας Πουλιών.

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ο Φορέας Διαχείρισης Βίκου Αώου, σε συνεργασία με την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία πραγματοποίησε δύο ξεχωριστές εκδηλώσεις, στα Κέντρα Πληροφόρησης των Ασπραγγέλων και των Μαυραναίων Γρεβενών.
Μία εκδήλωση που απευθύνθηκε κυρίως στα παιδιά που είχαν την ευκαιρία να φτιάξουν μόνα τους φωλιές και ταΐστρες για τα πουλιά, να τις χρωματίσουν και να τις πάρουν μαζί τους. Ακολούθησε μία ενδιαφέρουσα παρατήρηση της ορνιθοπανίδας της περιοχής με τηλεσκόπιο στην Αγία Παρασκευή Μονοδενδρίου.
Η φετινή εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στον Ασπροπάρη, ένα σπάνιο είδος γυπαετού, που ανήκει στα μεταναστευτικά πτηνά και είναι περισσότερο γνωστό στην περιοχή με την ονομασία Κουκάλογο.
Σύμφωνα με τον συντονιστή του Φορέα Διαχείρισης Μιχάλη Βάκκα, παρά την δύσκολη οικονομική συγκυρία και τις υπόλοιπες δυσκολίες, ο Φορέας έχει προτείνει ένα συγκεκριμένο διαχειριστικό
μέτρο για την τοποθέτηση ταϊστρών σε διάφορα σημεία του Εθνικού Πάρκου, προκειμένου να ανακοπεί η φθίνουσα πορεία του πληθυσμού της ορνιθοπανίδας.
Στη σημασία που έχουν τέτοιες εκδηλώσεις για τη διαμόρφωση μιας περιβαλλοντικής συνείδησηςκαι γνώσης της ορνιθοπανίδας της περιοχής, αναφέρθηκε η Καλλιόπη Στάρα, μέλος της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας.
«Η φετινή εκδήλωση είναι αφιερωμένη στον Ασπροπάρη ένα απειλούμενο είδος, για το οποίο χρειαζόμαστε ιδιαίτερα μέσα, καθώς η παρουσία του είναι ένας σημαντικός δείκτης ποιότητας του περιβάλλοντος», σημείωσε μεταξύ άλλων.
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ από την Ελευθερία

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ:  epirusonline.gr

4 Οκτ 2011

Ρήγμα… στο δήμο Ζαγορίου!

Τα… πρωτοβρόχια και οι «αστραπές» στο δήμο Ζαγορίου εμφανίστηκαν και προκαλούν έντονο πονοκέφαλο στη δημοτική αρχή, καθώς δείχνει απροετοίμαστη να αντιμετωπίσεις τις εσωκομματικές τριβές.Η «ρευστή κατάσταση», με τις πολλές και διαφορετικές απόψεις από τη μια και την έλλειψη συντονισμού από την άλλη, σήμανε συναγερμό στην πλειοψηφούσα παράταξη. Αφορμή ήταν η παραίτηση του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου, Ευτύχη Μαλανδράκη, η οποία εξαιτίας της έλλειψης συντονισμού της δημοτικής ομάδας της πλειοψηφίας δεν αποφεύχθηκε. Ο παρατηθείς κατέστησε σαφή την πρόθεσή του να μην ανακαλέσει την παραίτηση από το αξίωμα του προέδρου, βάζοντας σε περιπέτειες τη δημοτική ομάδα του Γαβριήλ Παπαναστασίου που εμφανίζεται χωρίς συνοχή στις συνεδριάσεις.Όλα ξεκίνησαν όταν ήρθε προς συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο –της περασμένης Παρασκευής- το θέμα για την αποζημίωση του προέδρου και του διοικητικού συμβουλίου της Κοινωφελούς Επιχείρησης. Νωρίτερα, η Εκτελεστική Επιτροπή του δήμου είχε εγκρίνει τις αποζημιώσεις και τη σχετική εισήγηση έκανε η αντιδήμαρχος Αγγελική Αγγέλη. Ωστόσο, ο αντιδήμαρχος Σωτήρης Ζαμπακόλας κατέθεσε αντιπρόταση και αντί για τη μηνιαία αμοιβή των 750 ευρώ στον πρόεδρο και 30 ευρώ ανά συνεδρίαση για τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, πρότεινε να μειωθεί στα 250 και 8 ευρώ αντίστοιχα. Οι δύο προτάσεις της δημοτικής αρχής, παρότι ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες, τέθηκαν σε ψηφοφορία και πλειοψήφησε αυτή του κ. Ζαμπακόλα που χαρακτηρίζεται ως «αντάρτικη» και είχε και τη στήριξη της αντιπολίτευσης. Πέραν του κ. Ζαμπακόλα την πρότασή του υπερψήφισε και ο δημοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας Παντελής Παπιγκιώτης.

Δεν κάνει πίσω

Άμεση ήταν η αντίδραση του μέχρι πρότινος πρόεδρου, ο οποίος δήλωσε στο Σώμα ότι παραιτείται για λόγους «ηθικής τάξης». Δημοτική αρχή και στελέχη της αντιπολίτευσης επιχείρησαν να πείσουν τον κ. Μαλανδράκη να αποσύρει την αίτηση παραίτησης, αλλά ο ίδιος κατέστησε σαφές ότι η απόφασή του «είναι αμετάκλητη». Ο παραιτηθείς αρνήθηκε να κάνει οιοδήποτε σχόλιο, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει τίποτε το καινούριο, πέραν των όσων συνέβησαν κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης. Την ίδια στιγμή, πάντως, δήλωσαν στο δημοτικό συμβούλιο ότι παραιτούνται και όλα τα παρόντα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Κοινωφελούς Επιχείρησης. Έτσι, το δημοτικό συμβούλιο θα πρέπει πλέον να εκλέξει το νέο πρόεδρο του οργάνου και παράλληλα να προχωρήσει στη συγκρότηση νέου διοικητικού συμβουλίου της δημοτικής επιχείρησης.Στελέχη της συμπολίτευσης παραδέχονται ότι «εξ αρχής υπάρχει έλλειψη συντονισμού» στη δημοτική ομάδα της πλειοψηφίας, αφήνοντας αιχμές για το ρόλο του δημάρχου. Ως μια αιτία των εσωπαραταξιακών αντιπαραθέσεων αναφέρεται «ο τοπικισμός που υπάρχει μεταξύ των εκλεγέντων στους πρώην δήμους».

ΠΗΓΗ: ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ 
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ:  http://epirusgate.blogspot.com/

2 Οκτ 2011

Νεκρός κυνηγός από πτώση σε χαράδρα στο Σκαμνέλι

Σε χαράδρα 120 μέτρων έπεσαν σήμερα το πρωί με το αυτοκίνητο τους δύο κυνηγοί, στο Σκαμνέλι του Δήμου Ζαγορίου Ιωαννίνων. Ο ένας εκ των δύο κυνηγών ανασύρθηκε νεκρός από το αυτοκίνητο ενώ τραυματισμένος μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο στα Γιάννενα ο δεύτερος. Το αυτοκίνητο έπεσε στο γκρεμό όταν από άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους ο οδηγός έχασε τον έλεγχο του οχήματος, το οποίο έσερνε τρέιλερ. Σύμφωνα με πληροφορίες ο οδηγός ενός άλλου αυτοκινήτου ειδοποίησε τις αρχές και επί τόπου έφτασαν άντρες της 5ης ΕΜΑΚ Ιωαννίνων που απεγκλώβισαν τους δύο κυνηγούς.