Το 1937, ο γέροντας Γεώργιος Ζαμπάκος, μελισσοκόμος στο χωριό, μου διηγήθηκε την έξης ιστοριούλα, την οποία είχε ακούσει απ’ το δάσκαλο Γ. Παπαδημητρίου:
 |
| Ο Γεώργιος Ζαμπάκος |
Η αλεπού και η αρκούδα είχαν κάνει συντροφιά για να χαλούν μελίσσια και να τρων το μέλι.
Η αλεπού στεκόταν στο ξάγναντο και φύλαγε καραούλι, ενώ η χοντρόπετση αρκούδα αναλάμβανε το χάλασμα της κυψέλης.
Έτρωγε τότε η αρκούδα όσο ήθελε, κι όταν έφευγε έπαιρνε μαζί της και μια κερήθρα για την αλεπού.
Κάποια φορά όμως η αλεπού πίστεψε ότι μπορεί να χαλάσει και μονάχη της μελίσσια.
Επήρε λοιπόν τα αλεπόπουλα, τάβαλε στο καραούλι κ' ύστερα, μια και δυο, προχώρησε εκείνη για το μελισσομαντρί.
Συνηθισμένη όμως από τα κοτέτσια, άρχισε ν’ αναποδογυρίζει ένα - ένα τα μελισσοκόφινα. Πετάχτηκαν τότε-σύννεφο οι μέλισσες, την έζωσαν ολόκληρη, από το μουσούδι της έως την ουρά της, κ' είδε κι έπαθε να γλυτώσει.
Όταν κάποτ' έφτασε λαχανιασμένη στα παιδιά της, που την περίμεναν να τους φέρει το μέλι, τους είπε:
—Πάμε παιδιά μου, εμείς δεν είμαστε για μεγάλες δουλειές, όπως η αρκούδα. Εμείς είμαστε καλοί μόνο για καραούλια.
Αναδημοσίευση από το βιβλίο του Ν. Έξαρχου «Το Ντομπρίνοβο»ΠΗΓΗ: http://iliochori.eu/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου