Χειμωνιάτικη βραδυά!

Ο χειμώνας έκανε την εμφάνισή του και στο Ζαγόρι. Τα πρώτα χιόνια πέσανε στα χωριά μας και το κρύο αυτές τις ημέρες ήταν τσουχτερό. Πολύ διαφορετικές οι εικόνες από αυτές τις προηγούμενης εβδομάδας. Και οι εικόνες αυτές μου φέρανε στο νου ένα πολύ ωραίο ποίημα, που διάβασα στην ποιητική συλλογή του Μενέλαου Στ. Κικόπουλου, από τον Ελαφότοπο Ζαγορίου, με τίτλο "Της πέτρας ανθοί". Μία πραγαματικά αξιόλογη ποιητική συλλογή, που καλό θα ήταν να βρίσκεται στη βιβλιοθήκη όχι μόνο του κάθε Ελαφοτοπίτη αλλά και του κάθε Ζαγορίσιου. Το ποίημα αυτό έχει τον τίτλο "Χειμωνιάτικη βραδυά" και μέσα απ' αυτό μας δίνει ο ποιητής όμορφες χειμωνιάτικες εικόνες και συναισθήματα.

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ

Τη χειμωνιάτικη βραδιά στο πατρικό μου σπίτι

μου θύμισε απρόσμενα ένα μικρό σπουργίτι,

που τότε του παραθυριού μού χτύπησε το τζάμι,

φτωχό, μοναχικό πουλί, σαν σε βοριά καλάμι.

Καίει στο τζάκι η φωτιά, τα κούτσουρά της τρίζουν,

γλυκιά τριγύρω θαλπωρή τα ξύλα της σκορπίζουν.

Φεγγοβολούν τα πρόσωπα της μάνας, του πατέρα,

των αδερφών που κάθονται και παραστιάς και πέρα.

Έξω χιονίζει από νωρίς και το λευκό το χιόνι

σκεπάζει σπίτια και αυλές, τους χωριανούς κρυώνει.

Έρμες οι στράτες του χωριού, ψυχή δεν τις διαβαίνει

ούτε διαβάτης έρχεται ουδέ αλλού πηγαίνει.

Ο επισκέπτης φτερωτός το τζάμι μού χτυπάει,

τ’  ανοίγω το παράθυρο, στο έμπασμα πετάει

του ρίχνω λίγα ψίχουλα, που λαίμαργα τσιμπάει

κι απ’ τον εξώστη του τζακιού ολόγυρα κοιτάει.

Κι ως έφαγε και χόρτασε και θάρρεψε λιγάκι,

στην πύρα του καθιστικού ζεσταίνει το κορμάκι.

Στο παραθύρι πέταξε, στα κάγκελά του εστάθη,

το ευχαριστώ του τσίριξε, στην άσπρη νύχτα εχάθη.

Όμοια απόψε η βραδιά, πυκνό πέφτει το χιόνι,

τ’   αγαπητό σπουργίτι μου πού τάχα να παγώνει

Ψίχουλα του κρατώ πολλά στης χούφτας μου το χέρι

θα ΄ρθει, να φάει, να πυρωθεί, ποιός άραγε το ξέρει;

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΌ ΤΟ:  vithos-psihis.pblogs.gr