Ζαγοροχώρια: στην "καρδιά" της Ηπείρου.

Πετρόχτιστα χωριά, τοξωτά γεφύρια κι ένα ποτάμι με κρυστάλλινα νερά σας προσκαλούν να τ΄ ανακαλύψετε και να ζήσετε κοντά τους πρωτόγνωρες στιγμές!

Κάθε εποχή δίνει τα δικά της χρώματα σε τούτο τον τόπο. Όμως, το φθινόπωρο έχει άλλη γοητεία... Όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν θα ξεχάσετε ποτέ την έκρηξη των χρωμάτων στα φυλλώματα των δέντρων, καθώς υποκλίνονται ταπεινά στο πέρασμα του μεγάλου «πρωταγωνιστή» της περιοχής, του Βοϊδομάτη, που κυλάει τα άλλοτε ήσυχα, άλλοτε αφρισμένα, μα πάντα παγωμένα νερά του κάτω από πέτρινα γεφύρια ή μέσα σε βαθύσκιωτα φαράγγια, «υπογράφοντας» με την παρουσία του μια από τις πιο μαγευτικές περιοχές της πατρίδας μας, τα Ζαγοροχώρια της Ηπείρου.

Χτισμένα πέτρα στην πέτρα, με τέχνη περισσή, τα χωριά του Ζαγορίου μοιάζουν να σέβονται το μεγάλο «αρχιτέκτονα», τη Φύση! Σπίτια, σκεπές, εκκλησίες και πλατείες, όλα είναι καμωμένα σαν φυσική προέκταση του περιβάλλοντος.

Την περιοχή ομορφαίνουν με την παρουσία τους ο Εθνικός Δρυμός Βίκου-Αώου και το Φαράγγι του Βίκου.

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, αυτοί που διαφέντευαν τον τόπο, για να καλοπιάνουν τους κατοίκους των δυναμικών χωριών του Ζαγορίου, ώστε να μην ξεσηκώνονται εναντίον τους, τους παραχωρούσαν, με ειδικά φιρμάνια, προνόμια, τα οποία τους επέτρεπαν να λειτουργούν εκκλησίες και σχολεία. Στην Αρίστη λειτουργούσαν, άλλοτε, Σχολαρχείο, Οικονομική και Υφαντουργική Σχολή, ενώ το ξυλόγλυπτο τέμπλο του Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (1700) ήταν προσφορά του Αλή Πασά.

Το καθένα από τα 46 χωριά που κοσμούν με την παρουσία τους το Δυτικό, Κεντρικό ή Ανατολικό Ζαγόρι έχει ιδιαίτερη ομορφιά.

Στο Μεγάλο Πάπιγκο...

Μια καλή πρόταση διαμονής είναι το Μεγάλο Πάπιγκο, το πιο «ζωντανό» χωριό που βρίσκεται σκαρφαλωμένο στις πλαγιές της Τύμφης(Γκαμήλας) και ανήκει, όπως και  το Μικρό Πάπιγκο, στο Δυτικό Ζαγόρι. Οι χιονισμένες βουνοκορφές της Γκαμήλας, οι Πύργοι, ορθώνονται προστατευτικά γύρω της, ακοίμητοι φρουροί μιας κληρονομιάς αιώνων, που απλόχερα η φύση κληροδότησε σε τούτα τα μέρη.

Καθώς περπατάτε στα πλακόστρωτα καλντερίμια που ξεκινούν από την επιβλητική πετρόχτιστη εκκλησία του Αγίου Βλασίου, θα θαυμάσετε τα αναπαλαιωμένα αρχοντικά που υψώνονται δεξιά κι αριστερά μας. Ξύλινες βαριές αυλόπορτες και  ψηλοί μαντρότοιχοι «προστατεύουν» καλά την ιδιωτική ζωή της οικογένειας. Στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου βρίσκεται η προτομή του Μιχαήλ Αναγνωστόπουλου, ευεργέτη από το Μικρό Πάπιγκο. Το Πάπιγκο μνημονεύεται ως συγκροτημένος οικισμός από το 1352 μ. Χ. Το 14^ο και 15^ο αιώνα. Αποτελούσε αυτόνομη επαρχία και εθεωρείτο υπολογίσιμη δύναμη της μεσαιωνικής Ηπείρου. Το δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα  παρουσίασε μεγάλη οικονομική και δημογραφική άνθηση. Όμως, η έλλειψη εύφορων εδαφών και οι φόροι τούς ανάγκασαν να ξενιτευτούν. Δραστήριοι κι εργατικοί, μεγαλούργησαν και στο εξωτερικό, φέρνοντας πλούτο στον τόπο τους.

Σήμερα, το Πάπιγκο είναι ένας παραδοσιακός οικισμός με φιλόξενους κατοίκους, που μοχθούν για να διατηρήσουν ζωντανή την παράδοσή τους.

Στις γειτονιές, οι μυρωδιές καμένου ξύλου αλλά και φρεσκοψημένης  αλευρόπιτας κυριαρχούν στον αέρα. Καιρός για ξεκούραση, καλό φαγητό αλλά και εκλεκτό κόκκινο κρασί της «Ζίτσας» στις γραφικές ταβέρνες του χωριού.

 Μην παραλείψετε να δείτε:

v       Τον ποταμό Βοϊδομάτη, τη Γέφυρα της Αρίστης, και τη Μονή Παναγίας Σπηλαιώτισσας.

v       Το τρίτοξο πέτρινο γεφύρι του Πλακίδα ή Καλογερικό (Κήποι).

v        Τις «Οβίρες» (φυσικές πισίνες), μεταξύ Μεγάλου-Μικρού Πάπιγκου.

v     Το γραφικό Μικρό Πάπιγκο.

v     Το Λαογραφικό Μουσείο, με εκθέματα του Τόλη Αγαπίου (Κήποι).

v     Τη Συλλογή Κώστα Λαζαρίδη με φυτά του Βίκου (Κουκούλι).

v     Το Μοναστήρι Αγίας Παρασκευής, με θέα στο Φαράγγι του Βίκου (Μονοδένδρι).

v     Το Παρατηρητήριο της Οξιάς (μετά το Μονοδένδρι).

v     Τη Μονή Ρογκοβού στο Τσεπέλοβο (τη γενέτειρα της Μαρίκας Κοτοπούλη).

v     Τα χωριά Δίλοφο, Βίτσα, Καπέσοβο.

v     Το μονότοξο γεφύρι του Κόκορη.

v     Τη θέα του Ζαγορίου από την όμορφη Ελάτη.

ΠΗΓΗ:  www.rodostoday.gr