Το Σάββατο 30 Απριλίου, το στοίχημά μου ήταν να δοκιμάσω αν μπορώ να ανηφορήσω στην Δρακόλιμνη. Ξεκίνησα για πάνω , από τον Αυγερινό όπου πάρκαρα το yaris. Με σταθερό βηματισμό χωρίς να κουραστώ έφτασα στην λούτσα Ρομπόζη. Σε μια ώρα και πενήντα λεπτά! Το πέρασμα από το ζωνάρι ήταν εύκολο και μέχρι την διασταύρωση για τα Κουκουλιώτικα και Καπεσοβίτικα (προς Γκοβοστίτσα) ανηφόρισα πολύ άνετα.
Ακολούθως η Γκαϊλότρυπα ήταν το επόμενο σημείο κατά την ανηφοριά.
Από το σιάδι της Γκαϊλότρυπας και πάνω, όλα τα λιβαδάκια είναι γεμάτα με κρόκους. Στρέμματα από αυτά τα φυτά που στην μαγειρική και αρωματοποιεία ονομάζεται "σαφράν".
Και περπατώντας φτάνουμε στις Βραδετινές Στάνες
Καμιά πεντακοσαριά μέτρα παραπάνω ανοίγεται το οροπέδιο με την Λούτσα Ρομπόζη. Σε αυτή όπως και στην Δρακόλιμνη ζουν οι Τρίτωνες (Triturus Alpestris) που συναντώνται και εκτός των υδάτων.
Και από εδώ η απόσταση για την κορυφή Γκαμήλα και τα 2497 της μέτρα ύψος απέχει περίπου δύο ώρες. Θα το επιχειρούσα αλλά η αντάρα πλησίαζε και δεν είχα τα εφόδια όλα μαζί μου(περισσότερο φαγητό και νερό).
Από το σημείο εδώ είναι ορατό το καταφύγιο του Ε.Ο.Σ Παπίγκου στην Ραϊδόβολη και σε υψόμετρο 2150 μέτρων.
Οπότε ξεκίνησα την επιστροφή. Το μονοπάτι παραμένει βατό και τώρα πρέπει να προγραμματίσω μια ανάβαση στην Δρακόλιμνη, κατά το τέλος του Μάη. Στην μέση του Μέγα Λάκκου στην διασταύρωση για Τζάνοβα ή για το ζωνάρι, επέλεξα "ζωνάρι" για πιο σύντομη επιστροφή.
Και μην ξεχνάμε το ρητό του Δρυμού.
" Μην πάρεις μαζί σου τίποτε. . . εκτός από φωτογραφίες.
Και μην αφήσεις τίποτε . . . εκτός από τις πατημασιές σου"
Ας τον προστατεύσουμε όσο μπορούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου