Μέσα του ρέει υπόγεια η ζωή, κάτω από τη φαινομενική ακινησία που υποβάλλει το πέτρινο προσωπείο του. Μηνύματα που σε καλούν στον τόπο τον περίκλειστο.
Να φτάσεις ως το Πάπιγκο, το μπόι σου να μετρήσεις με τους πύργους της Αστράκας κι ύστερα ν’ ανηφορίσεις για το διάσελο, πάνω από τη λάκα του Τσουμάνη. Κι από εκεί ν’ αγναντέψεις τη φοβερή την όψη της Γκαμήλας, κορφές που χάνονται στα σύννεφα, πάνω από το χάσμα το απύθμενο του Αώου. Να κατασκηνώσεις δίπλα στα νερά τα παγωμένα της Δρακόλιμνης σιμά στα τελευταία χιόνια της άνοιξης αναζητώντας Τρίτωνες στα μυθικά της βάθη.
Πως ανεβαίνουνε τα σύννεφα απ’ το φαράγγι και πως κρύβουνε τον ήλιο μέσα σε δευτερόλεπτα! Πως σκοτεινιάζει ο τόπος και το αίμα σου παγώνει εκεί ψηλά στα δυο χιλιάδες μέτρα! Μα όταν πάλι λουστείς στο φώς και όλα γαληνέψουν, να φύγεις θέλεις για τ’ αλπικά λιβάδια. Στη λούτσα του Ρομπόζη θα συντροφέψεις το βήμα σου με αυτό άλλων συνοδοιπόρων σε στράτα μακριά ως το Τσεπέλοβο. Για να ξυπνήσεις το πρωί και να δεις την υγρασία όπως σηκώνεται απ’ το Βικάκι κι αιθέρια διαλύεται στο γαλανό της μέρας.
Θα πάρεις την ανηφοριά για το Βραδέτο και στην πλατεία του θα πιείς τον πρώτο καφέ της μέρας. Κι ύστερα θα κατεβείς τη στράτα ως το Καπέσοβο. Σκαλιά αμέτρητα στην κόγχη του βουνού, μόχθος αιώνων, δείγμα λαμπρό των έργων του ανθρώπου. Κι αντίκρυ, μια μαχαιριά το ξακουστό του Βίκου το φαράγγι, δρασκελά κάτω από τη Βίτσα και το Μονοδέντρι. Χοντρές κροκάλες, λευκά αποστρογγυλεμένα βράχια γεμίζουν την κοίτη του.
Θα ανεβείς ψηλότερα, στο μονοπάτι που σκάβει την πλαγιά. Και στο στενότερο σημείο, δίδυμα κάστρα πάνω από το κεφάλι σου η Οξυά και το Μπελόι, φυσικές θέσεις θέας. Οι επισκέπτες θωρούν τα σκιερά τα βάθη και ούτε που υποψιάζονται τη δικιά σου παρουσία καθώς γρηγορείς προς την έξοδο. Να μη σε προλάβει ο καυτός ήλιος ο καλοκαιρινός που πυρώνει τις πέτρες εκεί που τα φυλλώματα αραιώνουν.
Ξάφνου, στο ξερό και άνυδρο τοπίο, διάφανη λίμνη ζαφειρένια σχηματίζουν οι πηγές του Βοϊδομάτη. Μα τόσες φορές που έφτασες εδώ, δεν τόλμησες ποτέ να πέσεις στα νερά της, τις αντοχές σου να μετρήσεις. Μόλις τα πόδια σου που έβρεξες στα παγωμένα της νερά.
Κι έπειτα η ανηφόρα η εξαντλητική ως το Βίκο. Όμορφα που φαίνεται από δω η Αρίστη! Ένα – ένα τα σπίτια της τ’ αρχοντικά με τα λουλούδια στα μπαλκόνια. Κι ο δρόμος που κυλάει μέσα στα πλατάνια ίσαμε το γεφύρι. Άκου το χτύπημα το αρμονικό πάνω στην πέτρα του σφυριού. Σοφά αρμολογεί ο μάστορας τείχους, σκεπές και καλντερίμια. Για να στεγάσει το όνειρο ενός σαββατοκύριακου στη φύση.
Φτερά πλατιά στους ώμους σου, στο Δίλοφο να φτάσεις. Πάνω απ’ τις στέγες των σπιτιών αρμενίζει το φεγγάρι. Το τελευταίο του καλοκαιριού. Μπορείς να κοιμηθείς κατάχαμα στην εκκλησία του χωριού, θωρώντας τους Αγίους. Τα πλατανόφυλλα πέφτουν στο λιθόστρωτο σημαδεύοντας την αρχή του φθινοπώρου. Το θρόισμά τους συνοδεύει τα όνειρά σου. Μέχρι να σε ξυπνήσει ο ήχος της βροχής στις πλάκες της σκεπής το χάραμα.
Πως βουλιάζει το Ζαγόρι στην ομίχλη! Πως ταξιδεύει σαν καράβι στις θάλασσες του χρόνου. Με πλήρωμα καπεταναίους, λογίους κι εμπόρους, παπάδες, καλογέρους, άρχοντες και μαστόρους.
Η μυρωδιά του ξύλου που καίγεται στο τζάκι και το χρυσοκίτρινο της βελανιδιάς. Φραγκάδες, Νεγάδες, Κήποι, Κουκούλι, Ελαφότοπος. Στην ερημιά του Δίστρατου ανθίζουν τα χρυσάνθεμα. Τα πρώτα χιόνια στην Γκαμήλα, το νερό που ξανάρχισε να κυλά κάτω από τα πέτρινα γεφύρια. Στην Κλειδωνιά θ’ ακούσεις τη βουή του. Θα βρεθείς ψηλά, πάνω από τον Βοϊδομάτη, στο μονοπάτι για το Πάπιγκο. Κλαδιά και πέτρες, αθύρματα στη δύναμη του ποταμού. Στο εγκαταλειμμένο μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων άφησε ένα λουλούδι. Πάνω στις μαυρισμένες πέτρες, σε ανάμνηση της παρουσίας σου. Μέλος του πληρώματος κι εσύ στο καράβι που λέγεται Ζαγόρι…
ΠΗΓΗ: www.sportrikala.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου