Τα ελαφάκια της Μονής Βουτσάς.

Στο Ανατολικό Ζαγόρι κοντά στο χωριό Γρεβενίτι βρίσκεται η Ιερά Μονή Βουτσάς -η Παναγιά η Πωγωνιώτισσα, όπως έλεγε παλιότερα ο λαός.

 Το μοναστήρι είναι χτισμένο σε μια μαγευτική τοποθεσία: Στην μικρή κοιλάδα που σχηματίζεται από το πέρασμα του ποταμού Βάρδα, στο μέσον ενός πανέμορφου δάσους.
Η παράδοση αναφέρει ότι η μονή ιδρύθηκε από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ΄ Πωγωνάτο το 672, αλλά η κτιτορική επιγραφή στο καθολικό αναφέρει ότι ανακαινίσθηκε και ιστορήθηκε (αγιογραφήθηκε δηλαδή) κατά το έτος 1680.
Αν και η ιστορία του μοναστηριού χάνεται στα βάθη των αιώνων, η πιο τραγική στιγμή συνέβη τον περασμένο αιώνα:

Αν και η ιστορία του μοναστηριού χάνεται στα βάθη των αιώνων, η πιο τραγική στιγμή συνέβη τον περασμένο αιώνα:
Στις 13 Οκτωβρίου 1943 η Μονή Βουτσάς κάηκε ολοσχερώς από τους Γερμανούς στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον των αντάρτικων ομάδων της περιοχής. Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι δυνάμεις των κατακτητών κατέκαψαν επίσης και το διπλανό χωριό, το Γρεβενίτι -όπως και άλλα χωριά του Ανατολικού Ζαγορίου- και εκτέλεσαν 25 κατοίκους. Και είναι βέβαιο, ότι αν οι κάτοικοι δεν έβρισκαν καταφύγιο στα δάση, τα θύματα θα ήταν περισσότερα. Αναφέρονται κι άλλες ωμότητες των Γερμανών, αλλά δεν είναι της ώρας.

 Επισκέφτηκα το Μοναστήρι πριν από μερικά χρόνια. Η πρόσβαση ήταν πολύ δύσκολη: Ένας άθλιος χωματόδρομος συνέδεε το Μοναστήρι με την επαρχιακή οδική αρτηρία. Το καθολικό που σωζόταν σε σχετικά καλή κατάσταση ανακαινιζόταν και ξαναχτίζονταν τα κελιά των μοναχών. Σε μια γωνιά ήταν ένα μικρό παράπηγμα με δυο ελαφάκια. Ο π. Σεραφείμ, ο ηγούμενος της Μονής, μας εξήγησε ότι τα είχαν βρει τραυματισμένα και τα περιέθαλψαν.
Αυτά πριν μερικά χρόνια.
Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν φέτος περνώντας από κείνα τα μέρη είδα ότι τα έργα είχαν ολοκληρωθεί. Κι ενώ προσπαθούσα να εξηγήσω στον φίλο που ήταν μαζί μου την κατάσταση που είχα αντικρίσει πριν από λίγα χρόνια, τα είδαμε να κάθονται ήρεμα.

Βγάλαμε τις φωτογραφικές μηχανές βιαστικά, τα φωτογραφήσαμε όπως-όπως, αλλά αυτά εκεί, αμέριμνα και αραχτά. Ξεθαρέψαμε κι εμείς και σιγά-σιγά τα πλησιάσαμε.

Όταν το είδαμε να σηκώνεται, νομίσαμε ότι τρόμαξε κι ότι θα έτρεχε -αμ δε…

 Παιδιά, σας λέω ειλικρινά: Δεν υπάρχουν λόγια όταν βλέπεις το άγριο τόσο κοντά σου και τόσο ήμερο. Σαν να σωματοποιείται μπροστά στα μάτια σου η αφηρημένη έννοια της ομορφιάς!

  
Όταν τα χορτάσαμε κατηφορίσαμε στην πλαγιά. Σε ένα περιφραγμένο χώρο είδαμε παγόνια.

 Και πιο κάτω, είδαμε κι άλλα, πολλά ελάφια να τρεχοβολάνε και να παίζουν. Για σκεφτείτε: Από ένα ζευγάρι που περισυνέλεξαν κάποτε, με την φροντίδα και την αγάπη των μοναχών, αποικίζεται ολόκληρη η κοιλάδα με ελαφάκια!

 Η ώρα δεν ήταν κατάλληλη για επισκέψεις, αλλά χτυπήσαμε την πόρτα της Μονής.

 Ο μοναχός που μας άνοιξε πρόθυμα μας οδήγησε στο Καθολικό, αλλά δεν είχε όρεξη για πολλές κουβέντες.

 Οι εργασίες ανακαίνισης του καθολικού έχουν ολοκληρωθεί, οι αγιογραφίες έχουν αποκατασταθεί και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.
Επίλογος:
Ψάχνω μέρα για να ξαναπάω.







ΠΗΓΗ:  fvasileiou.wordpress.com