Ο μισεμός!

Οι Ντομπρινοβίτες, εκείνα τα χρόνια, όπως και όλοι οι Ζαγορίσιοι αλλά και γενικά οι Ηπειρώτες, είχαν την τάση να ξενιτεύονται. Οι βασικές αιτίες του ξενιτεμού ήταν η φτώχεια, το άγονο του εδάφους και παλαιότερα η τουρκική σκλαβιά. Οι νέοι και οι άντρες έφευγαν για να δουλέψουν και να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή γι’ αυτούς και τους δικούς τους και άφηναν πίσω μανάδες, γυναίκες με παιδιά και τους γερόντους. Ο πόνος της ξενιτειάς ήταν για όλους μεγάλος κι έχει γίνει αιτία να  γραφούν πάρα πολλά πεζά κείμενα, ποιήματα και τραγούδια, με θέμα την ξενιτειά.
Ένα πολύ όμορφο ποίημα, σχετικό με τον ξενιτεμό των Ζαγορίσιων, βρήκα στην ποιητική συλλογή «Της πέτρας ανθοί», του Μενέλαου Στ. Κικόπουλου από τον Ελαφότοπο Ζαγορίου, το οποίο έχει τον τίτλο «Μισεμός». Γράφει λοιπόν ο ποιητής:

ΜΙΣΕΜΟΣ
Παλιά οι άντρες του χωριού συχνά αποδημούσαν
παίρναν τη στράτα της ερμιάς, του μισεμού το δρόμο,
αφήναν πίσω το χωριό με τον τρουβά στον ώμο,
στα ξένα χρόνια ζούσανε, στην ξενιτιά μοχθούσαν.

Στο κίνημα του νιου, τ’ αντρός για τ’  άχαρα τα ξένα
το ταίρι απαρηγόρητο και οι γονείς κι η γέννα.
Στης Πλάκας το προβόδισμα πικρό το δάκρυ τρέχει,
τι ο ζωντανός ξεχωρισμός παρηγοριά δεν έχει.

Τις χώρες της Βαλκανικής οι νιοι μας προτιμούσαν,
γιατί ΄τανε γειτονικές, εύκολα τις πατούσαν.
Γ ια τα Στενά, την Αραπιά οι άντρες πελαγίσαν,
για την Αμερική δειλά ωκεανό πλευρίσαν.

Της ξενιτιάς πικρό ψωμί για χρόνια ροκανούσαν
και στο χωριό τους γύριζαν στερνά σαν καζαντούσαν.
Χρονιάρες μέρες διάλεγαν για τόνε γυρισμό τους,
Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και τον εορτασμό τους.

(Από την ποιητική συλλογή του Ελαφοτοπίτη Μενέλαου Κικόπουλου με τίτλο «Της Πέτρας Ανθοί» που εκδόθηκε στα Γιάννενα το 2010)