ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΣΤΟ:

iliochori@gmail.com


10 Απρ 2011

ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΥ ΒΙΚΟΥ 22-23/8/07

Υπάρχουν τόποι που σε μαγεύουν με την ιδιαιτερότητά τους. Τόσο, ώστε σε κάνουν σκλάβο τους παντοτινό και αέναο ταξιδευτή τους. Σίγουρα το Ζαγόρι είναι ένας από αυτούς. Σαν περιηγητές ή σαν ορειβάτες δεν μπορούμε να αντισταθούμε στη γοητεία του και συχνά δίνουμε το παρόν παραβλέποντας την κούραση του πολύωρου μέχρι εκεί ταξιδιού. Έτσι, λίγες μόλις ημέρες μετά την ανάβαση στην Γκαμήλα, νάμαστε πάλι εδώ για να διασχίσουμε αυτή τη φορά το φαράγγι του Βίκου. Το πιο γνωστό φαράγγι της χώρας μας, μαζί με αυτό της Σαμαριάς. Διάσημο για το βάθος του, αλλά κυρίως για την ομορφιά του. Οδός επικοινωνίας των χωριών του κεντρικού Ζαγορίου παλαιότερα αλλά και δίοδος προς την Κόνιτσα και τον κάμπο της, σε συνδυασμό με το πολύ μικρότερο φαράγγι του Βοϊδομάτη. Σήμερα που αμαξιτοί δρόμοι ζώνουν την περιοχή, το φαράγγι είναι στην αποκλειστική διάθεση των πεζοπόρων και μαζί με αυτό του Αώου αποτελεί τον Εθνικό Δρυμό Βίκου – Αώου που ιδρύθηκε το 1973.
Η πιο συνηθισμένη πρόσβαση γίνεται από το χωριό Μονοδένδρι από όπου απαιτείται πορεία 5 ωρών περίπου μέχρι τον Βίκο. Αυτά τα δύο χωριά είναι τα μόνα που βρίσκονται μέσα στον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού. Για περισσότερο περπάτημα μπορεί κανείς να ξεκινήσει από το Βραδέτο, το Κουκούλι ή τη Βίτσα. Παρακάμπτοντας το Βίκο μπορεί να καταλήξει στο Πάπιγκο. Η διάσχιση είναι ασφαλής το καλοκαίρι που στην κοίτη του Βίκου δεν υπάρχει σταγόνα νερό. Αυτή που ξεκινά από το Μονοδένδρι είναι ασφαλής και τον υπόλοιπο χρόνο αφού δεν συναντά σχεδόν καθόλου την κοίτη του φαραγγιού. Αυτή επιλέξαμε και εμείς λόγω της μικρότερης διάρκειάς της, αφού η ζέστη των ημερών ήταν αφόρητη.
   Ξημέρωμα κατηφορίσαμε το πέτρινο μονοπάτι που ξεκινά από τα 1060 μέτρα της πλατείας του χωριού για να κατεβεί μέχρι τα 620 μέτρα της κοίτης του Βίκου.                                      Τεράστιες στρογγυλεμένες πέτρες κατακλύζουν τον ξεροπόταμο. Πόσο ορμητικά πρέπει να ήταν παλιότερα τα νερά του ώστε να μεταφέρουν όλα αυτά τα αγκωνάρια που το καθένα τους ζυγίζει τόνους ολόκληρους και να τα αποθέσει μπροστά σε ένα από τα στενότερα σημεία του φαραγγιού που έχει πλάτος λίγες δεκάδες μέτρα. Κάθετα υψώνονται μπροστά μας τα τοιχώματα και εκεί που νομίζαμε ότι δεν υπάρχει οδός διαφυγής, το μονοπάτι ξεγλιστρά σκαρφαλώνοντας ψηλά πάνω από τον πέτρινο χείμαρρο κρυμμένο σε πυκνή βλάστηση. Είναι σκιασμένο το μεγαλύτερο τμήμα του προστατεύοντας τον πεζοπόρο από την ζέστη που σ΄ αυτόν τον κόσμο της πέτρας είναι ανελέητη.
Περνάμε μέσα από γαλαρίες πρεμνοφυών, μια ζυγώνουμε στην κοίτη και μια απομακρυνόμαστε από αυτήν, διασχίζουμε χαλιάδες, κομμάτια σκιερά πλάι στον Βίκο και άλλα γυμνά κάτω από τα πελώρια τείχη του φαραγγιού. Παντού τα ίχνη του ανθρώπου που αιώνες τώρα χρησιμοποιεί αυτή τη στράτα. Εκκλησάκια, πηγές, λιθόστρωτα, μια σιδερένια σκάλα για ασφαλέστερη διέλευση. Ο ήλιος ροδίζει τις άκρες των πέτρινων πύργων. Μυρωδιά καμένου φέρνει ο αέρας από τη μεγάλη πυρκαγιά που μαίνεται στο Μιτσικέλι.
Μετά από τρίωρη πορεία το φαράγγι ανοίγει. Είμαστε πλέον εκτεθειμένοι στον ήλιο που πυρώνει τα βράχια. Μακριά μπροστά μας μια πυκνή συστάδα από πλατάνια δηλώνει νερό. Οι πηγές του Βοϊδομάτη; Θα δούμε. Καπέλα, μερικές γουλιές νερό και αρκετή υπομονή. Η διαδρομή εξακολουθεί να είναι υπέροχη μέσα στην αγριάδα του τοπίου. Οξυκόρυφοι σχηματισμοί σαν γιγάντιες βελόνες ζώνουν τους πύργους του Πάπιγκου. Διαβρωμένοι ασβεστόλιθοι με παράξενες μορφές κεντρίζουν τη φαντασία μας για να τους δώσει ονόματα
Μιας ώρας πορεία χρειαστήκαμε μέχρι το σημείο που μια δεξιά παράκαμψη μας οδηγεί στην αρχή του Βοϊδομάτη. Μέσα στο βούρκο μικροί νερόλακκοι σημαδεύουν τις πηγές του. Βρώμικα, στάσιμα σχεδόν νερά που σε τίποτα δεν προϊδεάζουν για το υπέροχο θέαμα της λίμνης με τη γαλαζοπράσινη θωριά που συναντάμε σε πέντε λεπτά. Παγωμένα νερά με θερμοκρασία λίγο πάνω από το μηδέν. Με τις χούφτες πίνουμε αχόρταγα από το καθαρότερο ποτάμι της Ευρώπης. Όπως παλιά που τα ποτάμια ξεδιψούσαν τους ανθρώπους, πριν αυτοί για αντάλλαγμα τα βρωμίσουν για πάντα. Βγάζουμε τα παπούτσια και βυθίζουμε στο ποτάμι τα κουρασμένα πόδια μας. Δυο τρία λεπτά είναι αρκετά για να πονέσουν από το κρύο μέχρι και τα νύχια μας. Σίγουρα εδώ είναι το ομορφότερο σημείο της διαδρομής γι αυτό και του αφιερώνουμε πολύ από το χρόνο μας πριν πάρουμε τη γυμνή, απότομη ανηφόρα που σε σαράντα λεπτά θα μας οδηγήσει στον οικισμό του Βίκου.
Μα δεν τελειώσαμε με το φαράγγι. Θα αναζητήσουμε τώρα τα σημεία εποπτείας του από ψηλά. Επιστρέφοντας στο Μονοδένδρι μέσω Ελαφότοπου οδηγούμε τα αυτοκίνητά μας μέχρι τη θέση «Οξιά» ψηλά πάνω από το χωριό. Πρόκειται για ένα φυσικό μπαλκόνι που προσφέρει ανεπανάληπτη θέα στο μεγαλύτερο μέρος του φαραγγιού. Ακριβώς απέναντί μας η θέση Μπελόη πάνω από το Βραδέτο. Στις κορυφές θεόρατων πέτρινων πύργων προσφέρουν το θέαμα που μόνο τα μάτια ενός αετού μπορούν να αντικρύσουν. Από τους τελευταίους που απέμειναν να γυροπετούν πάνω από το φαράγγι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου