 |
| Ξερολιθιά στο Κουκούλι |
Όλες οι στέγες από σχιστόλιθο είναι ξερολιθικές κατασκευές που απαιτούν υψηλή τεχνική και βαθιά γνώση.
Οι ξερολιθικοί τοίχοι αποτελούν θαυμάσιο παράδειγμα ανακύκλωσης άχρηστων υλικών, διότι κατασκευάζονται από τις πέτρες που μαζεύονται από τον καθαρισμό των χωραφιών.
Παραμορφώνονται με το πέρασμα του χρόνου αλλά δεν ρηγματώνονται μιας και είναι πολύ ανθεκτικοί. Συγχρόνως σφύζουν από ζωή, καθώς «φιλοξενούν» διαφόρων ειδών φυτά, μικρά ζώα και έντομα, όλα σκληρά και ανθεκτικά όπως η πέτρα.
 |
| Ξερολιθιά στο Κουκούλι |
Όσον αφορά στο οδικό δίκτυο και τα γεφύρια, το Ζαγόρι, περιοχή οικονομικά αναπτυγμένη, είχε το πιο πυκνό οδικό δίκτυο και τα πιο πολλά γεφύρια (140).
Η χρήση των ηπειρώτικων οδών συντόμευε ορισμένα δρομολόγια και παρείχε την δυνατότητα σε ταξιδιώτες και σε μεταφορείς εμπορευμάτων να αποφεύγουν τις παράκτιες διαδρομές, που από τον 17ο ως τον 19ο αιώνα ενείχαν υψηλότερο βαδμό κινδύνου από τις χερσαίες.
Όσο για το αυστηρά τοπικό δίκτυο διευκόλυνε τους κατοίκους στις μετακινήσεις τους προς γειτονικά χωριά αλλά και προς τα κτήματα τους, που συχνά απείχαν 1 και 2 ή περισσότερα χιλιόμετρα από το χωριό. Από αυτούς τους δρόμους, με τις απότομες κλίσεις, χωρούσε ίσα-ίσα να περάσει ένα μουλάρι φορτωμένο, γι αυτό και ονομάζονταν μονοπάτια. Η κατασκευή των γεφυριών ήταν πολυδάπανη γι αυτό τα περισσότερα φέρουν το όνομα του χρηματοδότη και όχι του πρωτομάστορα. Καλύτερη εποχή για το χτίσιμο ήταν ο Αύγουστος. Τότε τα νερά στα ποτάμια λιγόστευαν και η θεμελίωση γινόταν ευκολότερη. Κατά προτίμηση χτίζονταν στα σημεία που το ποτάμι ή το ρέμα στένευε. Μικρότερο μήκος σήμαινε μικρότερη δαπάνη και ανθεκτικότερο τόξο. Σημαντικό ρόλο έπαιζε και το είδος του εδάφους, αν ήταν βραχώδες εξασφάλιζε στέρεα Θεμέλια. Στα πολύτοξα γεφύρια, το μεγαλύτερο τόξο απορροφά την συνήθη ροή των νερών και τα άλλα τα νερά της πλημμυρίδας. Στις βάσεις των τόξων χτίζονται πρόβολοι (κόφτες στην γλώσσα των μαστόρων) για να αναχαιτίζουν την ορμή των νερών.
Όσο για το αυστηρά τοπικό δίκτυο διευκόλυνε τους κατοίκους στις μετακινήσεις τους προς γειτονικά χωριά αλλά και προς τα κτήματα τους, που συχνά απείχαν 1 και 2 ή περισσότερα χιλιόμετρα από το χωριό. Από αυτούς τους δρόμους, με τις απότομες κλίσεις, χωρούσε ίσα-ίσα να περάσει ένα μουλάρι φορτωμένο, γι αυτό και ονομάζονταν μονοπάτια. Η κατασκευή των γεφυριών ήταν πολυδάπανη γι αυτό τα περισσότερα φέρουν το όνομα του χρηματοδότη και όχι του πρωτομάστορα. Καλύτερη εποχή για το χτίσιμο ήταν ο Αύγουστος. Τότε τα νερά στα ποτάμια λιγόστευαν και η θεμελίωση γινόταν ευκολότερη. Κατά προτίμηση χτίζονταν στα σημεία που το ποτάμι ή το ρέμα στένευε. Μικρότερο μήκος σήμαινε μικρότερη δαπάνη και ανθεκτικότερο τόξο. Σημαντικό ρόλο έπαιζε και το είδος του εδάφους, αν ήταν βραχώδες εξασφάλιζε στέρεα Θεμέλια. Στα πολύτοξα γεφύρια, το μεγαλύτερο τόξο απορροφά την συνήθη ροή των νερών και τα άλλα τα νερά της πλημμυρίδας. Στις βάσεις των τόξων χτίζονται πρόβολοι (κόφτες στην γλώσσα των μαστόρων) για να αναχαιτίζουν την ορμή των νερών.
 |
| Στέγες από ξερολιθιά στο Καπέσοβο |
ΠΗΓΗ: ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΕΝΤΥΠΟ ΤΟΥ DRYSTONE ROUTES ΜΕ ΤΙΤΛΟ ΞΕΡΟΛΙΘΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΣΤΟ ΖΑΓΟΡΙ ΚΑΙ ΤΟ SALENTO
Συγχαρητήρια για την εξαίρετη δουλειά σας και για τις όμορφες αναρτήσεις σας!!Σας θαυμάζουμε ανελλιπώς!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή