Αυτή τη διαδρομή πολλές φορές την προγραμματίσαμε αλλά ποτέ δεν μπορέσαμε να την πραγματοποιήσουμε, αφού ο καιρός δεν ήταν σύμμαχός μας.
Το μεγάλο υψόμετρο της Τύμφης και το μικροκλίμα της περιοχής κάνουν τις καιρικές συνθήκες απρόβλεπτες.
Έτσι, με την πρώτη ευκαιρία και εκτός προγράμματος επιχειρήσαμε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο την μακρά πορεία από το Βραδέτο στην Αστράκα και πάλι πίσω.
Το μονοπάτι ξεκινά μέσα από το χωριό και με αραιή σήμανση μετά από μιάμισης ώρας ανηφορικής πορείας οδηγεί στο διάσελο της Γουρουνόραχης (υψ. 1850 μ.). Εναλλακτικά, μπορούμε να φτάσουμε μέχρι εκεί ακολουθώντας το χωματόδρομο που αρχίζει λίγο πριν τη διασταύρωση για Τσεπέλοβο, στο σημείο όπου υπάρχει μαντρί με άλογα. Από τη Γουρουνόραχη κινούμαστε βόρεια κατηφορίζοντας έναν στενό δρόμο που καταλήγει σε μονοπάτι για να φτάσουμε σύντομα στο χείλος του Μέγα Λάκκου.
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουμε την ομορφιά του τοπίου.
Μένουμε άναυδοι μπροστά στο μεγαλείο της φύσης.
Είναι ένα επιβλητικό φαράγγι με τοιχώματα κατακόρυφα και βάθος ιλιγγιώδες.
Με κατεύθυνση ΒΑ – ΝΔ καταλήγει στο φαράγγι του Βίκου τροφοδοτώντας το με τα εποχικά νερά των γύρω κορυφών.
Το μονοπάτι συνεχίζει αέρινο στο πλάι των βράχων, αιωρείται εκατοντάδες μέτρα πάνω από τους γκρεμούς.
Μια λεπτή κορδέλα που κατεβαίνει συνεχώς προς την κοίτη του φαραγγιού. Είναι ο μοναδικός τρόπος πρόσβασης στην περιοχή και ο βασικότερος λόγος της σημερινής μας πορείας. Βαδίζουμε προσεκτικά ο ένας πίσω από τον άλλον, κάπου – κάπου σκύβουμε για να περάσουμε κάτω από κοιλώματα βράχων.
Πρωί ακόμα και ο ήλιος μόλις που φωτίζει τις κορυφές των θεόρατων βράχων.
Σε ένα μικρό πλάτωμα δυο σκηνές. Απορούμε με την τόλμη αυτών που διανυκτέρευσαν εδώ, αψηφώντας όλους τους κινδύνους, αλλά συγχρόνως ζηλεύουμε την τύχη τους. Λίγο πιο κάτω μια βρύση με άφθονο παγωμένο νερό μας δίνει την ευκαιρία να ξεδιψάσουμε και να γεμίσουμε τα παγούρια μας καθώς από εδώ και πέρα δεν θα έχουμε πια αυτή τη δυνατότητα.
Ψηλά στην κορυφή των βράχων εκατοντάδες κιτρινοκαλιακούδες χαλούν τον κόσμο με τις φωνές τους. Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τόσες πολλές συγκεντρωμένες. Πρόκειται για ένα αρκετά σπάνιο είδος κορακοειδούς κατάμαυρου με κίτρινο ράμφος που κατοικεί μόνιμα στην ορεινή ζώνη.
Ο πρωϊνός αέρας φέρνει την μυρωδιά τσαγιού.
Ευκαιρία να μαζέψουμε λίγο από το πολύτιμο βότανο μιας και βρίσκεται στην ανθοφορία του.
Τώρα κατηφορίζουμε σε χαλιάδες για να φτάσουμε στην αρχή του φαραγγιού, στα 1650 μέτρα. Μας περιμένει μια απότομη ανηφόρα μέχρι την πρώτη ράχη. Εδώ καραδοκεί η Γκαϊλότρυπα, ένα μεγάλο βάραθρο που μαζί με το Σπήλαιο της Προβατίνας και το Χάσμα του Έπους αποτελούν τις κορυφές ενός περίπου ισοσκελούς τριγώνου και χαρακτηρίζουν την περιοχή της Αστράκας.
Είναι καρστικής προέλευσης σχηματισμοί τεράστιου βάθους, λίγο – πολύ ανεξερεύνητοι. Στεκόμαστε πάνω από το σκοτεινό βάραθρο που χάσκει σαν ανοιχτή πληγή στη ράχη του βουνού. Από τα βάθη του ακούγονται φωνές νυχτερίδων. Δεν τολμούμε να πλησιάσουμε περισσότερο.
Εδώ ο δρόμος διακλαδίζεται.
Δεξιά, ακολουθεί τα νερά εποχικού καταρράκτη κινούμενος σε οροπέδιο με κατεύθυνση τη λούτσα Ρομπόζη και από εκεί Γκαμήλα, Δρακόλιμνη ή Αστράκα. Προτιμούμε μια συντομότερη διαδρομή αριστερά, κάτω από την κορυφή Κεντρί, χωρίς σημαδεμένο μονοπάτι. Βλέπουμε ήδη τον όγκο της Αστράκας μα έχουμε μπροστά μας μια υψομετρική διαφορά 500 μέτρων που απαιτεί μιάμισης ώρας εξαντλητική πορεία. Για καλή μας τύχη τα σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό εμποδίζοντας τις ακτίνες του ήλιου να πυρώσουν τις πέτρες.
Εδώ ψηλά βέβαια, είναι το βασίλειο της πέτρας αφού το υψόμετρο επιτρέπει μόνο στο χορτάρι να φυτρώσει. Και βέβαια, σε πλήθος αγριολούλουδα που με τα χρώματά τους μαλακώνουν τη σκληράδα του τοπίου. Κυριαρχούν τα κατακόκκινα γεράνια και οι ψηλόκορμοι φλόμοι, κίτρινες πινελιές στο γρασίδι.
Ανάμεσα στην Αστράκα και στην Γκαμήλα ένα εκτεταμένο οροπέδιο φιλοξενεί πρόβατα και αγελάδες.
Εδώ, μέχρι αργά την άνοιξη διατηρούνται αβαθείς λίμνες με νερό από τα χιόνια των κορυφών, «λούτσες» που φέρουν τα ονόματα παλιών τσελιγκάδων της περιοχής. Από ψηλά ξεχωρίζει η λούτσα Ρομπόζη, πράσινη πλέον μετά την υποχώρηση των νερών.
Φτάνοντας στην κορυφογραμμή της Αστράκας, τα σύννεφα πυκνώνουν και απειλούν με βροχή.
Η κορυφή βρίσκεται βορειότερα στο βάθος, πάνω από μια εκτεταμένη χιονούρα που διατηρείται πεισματικά, στο μέσο του καλοκαιριού. Το τριγωνομετρικό βρίσκεται ακριβώς πάνω από τον γκρεμό, έτσι όπως φαίνεται από το καταφύγιο της Αστράκας που μικροσκοπικό προβάλλει κάτω από τα πόδια μας.
Διακρίνουμε ανθρώπους στην αυλή του, ακούμε τα γαυγίσματα του σκύλου – φύλακα.
Στο βάθος, κάτω από τη σκιά του Πλόσκου αναπαύεται η Δρακόλιμνη, η ωραιότερη από τις παγετωνικές λίμνες της χώρας μας.
Ένα πυκνό άσπρο σύννεφο ανεβαίνει από το Πάπιγκο και μας σκεπάζει. Είναι ώρας να επιστρέψουμε.
Το μεγάλο υψόμετρο της Τύμφης και το μικροκλίμα της περιοχής κάνουν τις καιρικές συνθήκες απρόβλεπτες.
Έτσι, με την πρώτη ευκαιρία και εκτός προγράμματος επιχειρήσαμε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο την μακρά πορεία από το Βραδέτο στην Αστράκα και πάλι πίσω.
Το μονοπάτι ξεκινά μέσα από το χωριό και με αραιή σήμανση μετά από μιάμισης ώρας ανηφορικής πορείας οδηγεί στο διάσελο της Γουρουνόραχης (υψ. 1850 μ.). Εναλλακτικά, μπορούμε να φτάσουμε μέχρι εκεί ακολουθώντας το χωματόδρομο που αρχίζει λίγο πριν τη διασταύρωση για Τσεπέλοβο, στο σημείο όπου υπάρχει μαντρί με άλογα. Από τη Γουρουνόραχη κινούμαστε βόρεια κατηφορίζοντας έναν στενό δρόμο που καταλήγει σε μονοπάτι για να φτάσουμε σύντομα στο χείλος του Μέγα Λάκκου.
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουμε την ομορφιά του τοπίου.
Μένουμε άναυδοι μπροστά στο μεγαλείο της φύσης.
Είναι ένα επιβλητικό φαράγγι με τοιχώματα κατακόρυφα και βάθος ιλιγγιώδες.
Με κατεύθυνση ΒΑ – ΝΔ καταλήγει στο φαράγγι του Βίκου τροφοδοτώντας το με τα εποχικά νερά των γύρω κορυφών.
Το μονοπάτι συνεχίζει αέρινο στο πλάι των βράχων, αιωρείται εκατοντάδες μέτρα πάνω από τους γκρεμούς.
Μια λεπτή κορδέλα που κατεβαίνει συνεχώς προς την κοίτη του φαραγγιού. Είναι ο μοναδικός τρόπος πρόσβασης στην περιοχή και ο βασικότερος λόγος της σημερινής μας πορείας. Βαδίζουμε προσεκτικά ο ένας πίσω από τον άλλον, κάπου – κάπου σκύβουμε για να περάσουμε κάτω από κοιλώματα βράχων.
Πρωί ακόμα και ο ήλιος μόλις που φωτίζει τις κορυφές των θεόρατων βράχων.
Σε ένα μικρό πλάτωμα δυο σκηνές. Απορούμε με την τόλμη αυτών που διανυκτέρευσαν εδώ, αψηφώντας όλους τους κινδύνους, αλλά συγχρόνως ζηλεύουμε την τύχη τους. Λίγο πιο κάτω μια βρύση με άφθονο παγωμένο νερό μας δίνει την ευκαιρία να ξεδιψάσουμε και να γεμίσουμε τα παγούρια μας καθώς από εδώ και πέρα δεν θα έχουμε πια αυτή τη δυνατότητα.
Ψηλά στην κορυφή των βράχων εκατοντάδες κιτρινοκαλιακούδες χαλούν τον κόσμο με τις φωνές τους. Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τόσες πολλές συγκεντρωμένες. Πρόκειται για ένα αρκετά σπάνιο είδος κορακοειδούς κατάμαυρου με κίτρινο ράμφος που κατοικεί μόνιμα στην ορεινή ζώνη.
Ο πρωϊνός αέρας φέρνει την μυρωδιά τσαγιού.
Ευκαιρία να μαζέψουμε λίγο από το πολύτιμο βότανο μιας και βρίσκεται στην ανθοφορία του.
Τώρα κατηφορίζουμε σε χαλιάδες για να φτάσουμε στην αρχή του φαραγγιού, στα 1650 μέτρα. Μας περιμένει μια απότομη ανηφόρα μέχρι την πρώτη ράχη. Εδώ καραδοκεί η Γκαϊλότρυπα, ένα μεγάλο βάραθρο που μαζί με το Σπήλαιο της Προβατίνας και το Χάσμα του Έπους αποτελούν τις κορυφές ενός περίπου ισοσκελούς τριγώνου και χαρακτηρίζουν την περιοχή της Αστράκας.
Είναι καρστικής προέλευσης σχηματισμοί τεράστιου βάθους, λίγο – πολύ ανεξερεύνητοι. Στεκόμαστε πάνω από το σκοτεινό βάραθρο που χάσκει σαν ανοιχτή πληγή στη ράχη του βουνού. Από τα βάθη του ακούγονται φωνές νυχτερίδων. Δεν τολμούμε να πλησιάσουμε περισσότερο.
Εδώ ο δρόμος διακλαδίζεται.
Δεξιά, ακολουθεί τα νερά εποχικού καταρράκτη κινούμενος σε οροπέδιο με κατεύθυνση τη λούτσα Ρομπόζη και από εκεί Γκαμήλα, Δρακόλιμνη ή Αστράκα. Προτιμούμε μια συντομότερη διαδρομή αριστερά, κάτω από την κορυφή Κεντρί, χωρίς σημαδεμένο μονοπάτι. Βλέπουμε ήδη τον όγκο της Αστράκας μα έχουμε μπροστά μας μια υψομετρική διαφορά 500 μέτρων που απαιτεί μιάμισης ώρας εξαντλητική πορεία. Για καλή μας τύχη τα σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό εμποδίζοντας τις ακτίνες του ήλιου να πυρώσουν τις πέτρες.
Εδώ ψηλά βέβαια, είναι το βασίλειο της πέτρας αφού το υψόμετρο επιτρέπει μόνο στο χορτάρι να φυτρώσει. Και βέβαια, σε πλήθος αγριολούλουδα που με τα χρώματά τους μαλακώνουν τη σκληράδα του τοπίου. Κυριαρχούν τα κατακόκκινα γεράνια και οι ψηλόκορμοι φλόμοι, κίτρινες πινελιές στο γρασίδι.
Ανάμεσα στην Αστράκα και στην Γκαμήλα ένα εκτεταμένο οροπέδιο φιλοξενεί πρόβατα και αγελάδες.
Εδώ, μέχρι αργά την άνοιξη διατηρούνται αβαθείς λίμνες με νερό από τα χιόνια των κορυφών, «λούτσες» που φέρουν τα ονόματα παλιών τσελιγκάδων της περιοχής. Από ψηλά ξεχωρίζει η λούτσα Ρομπόζη, πράσινη πλέον μετά την υποχώρηση των νερών.
Φτάνοντας στην κορυφογραμμή της Αστράκας, τα σύννεφα πυκνώνουν και απειλούν με βροχή.
Η κορυφή βρίσκεται βορειότερα στο βάθος, πάνω από μια εκτεταμένη χιονούρα που διατηρείται πεισματικά, στο μέσο του καλοκαιριού. Το τριγωνομετρικό βρίσκεται ακριβώς πάνω από τον γκρεμό, έτσι όπως φαίνεται από το καταφύγιο της Αστράκας που μικροσκοπικό προβάλλει κάτω από τα πόδια μας.
Διακρίνουμε ανθρώπους στην αυλή του, ακούμε τα γαυγίσματα του σκύλου – φύλακα.
Στο βάθος, κάτω από τη σκιά του Πλόσκου αναπαύεται η Δρακόλιμνη, η ωραιότερη από τις παγετωνικές λίμνες της χώρας μας.
Ένα πυκνό άσπρο σύννεφο ανεβαίνει από το Πάπιγκο και μας σκεπάζει. Είναι ώρας να επιστρέψουμε.
ΠΗΓΗ: news.trikki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου