Εκδρομή στο Βραδέτο και στη Μπελόη!

Η Σκάλα του Βραδέτου

Από την εποχή που ήμουνα μικρό παιδί και περνούσαμε από το Καπέσοβο για να πάμε στο Ηλιοχώρι, έβλεπα τη σκάλα του Βραδέτου και συλλογιζόμουν πόσο δύσκολο ήταν να κατασκευασθεί αυτό το έργο την εποχή που έγινε και πόσοι τεχνίτες της πέτρας δούλεψαν για να το αποτελειώσουν. Αργότερα, μεγαλύτερος πια άρχισε να μου δημιουργείται ο διακαής πόθος να την περπατήσω κι εγώ μια φορά στη ζωή μου. Είχα ακούσει ότι το Βραδέτο είναι το ψηλότερο χωριό στο Ζαγόρι και ότι η θέα από ’κει είναι καταπληκτική. Η Σκάλα άρχισε να φαντάζει μέσα μου σαν η σκάλα του παραμυθιού, που σε ανεβάζει στον ουρανό!

Το εικονοστάσι του Αγίου Αθανασίου

 Ανεβαίνοντάς τη θα μπορούσα να αντικρύσω τη θέα σε όλο το Ζαγόρι από το Βραδέτο αλλά και την απαράμιλλη θέα προς τη χαράδρα του Βίκου από την θέση Μπελόη. Θα ήταν σαν να είχα ανέβει στον ουρανό και να κοιτούσα από ψηλά.

Η Σκάλα του Βραδέτου, για κάποιους αιώνες αποτελούσε την μοναδική οδό που συνέδεε το Βραδέτο με το Καπέσοβο και τον υπόλοιπο κόσμο. Τα τελευταία χρόνια έχει κατασκευασθεί και αυτοκινητόδρομος ο οποίος οδηγεί στο Βραδέτο αλλά το να ανέβεις τη Σκάλα με τα πόδια είναι μία τελείως διαφορετική εμπειρία. Γι’ αυτό και είναι αρκετοί αυτοί που προτιμούν ν’ ανέβουν με τα πόδια και αδιαφορούν για την ύπαρξη του αυτοκινητόδρομου.

Ανεβαίνοντας τη Σκάλα

Ευτύχησα να ικανοποιήσω αυτό το όνειρό μου πριν λίγα χρόνια όταν, με τον Ορειβατικό Σύλλογο Ιωαννίνων, ανέβηκα για πρώτη φορά στο Βραδέτο από τη Σκάλα. Ήταν μία ξεχωριστή εμπειρία για μένα και, όπως προανέφερα, η πραγμάτωση ενός ονείρου αρκετών χρόνων. Από τότε ανέβηκα και κάποιες άλλες φορές που μου δόθηκε η ευκαιρία. Κάθε φορά ήταν διαφορετική. Η σύνθεση της παρέας και η εποχή που ανεβήκαμε, έδιναν μία διαφορετική νότα αλλά πάντα ευχάριστη και ξεχωριστή.

Αφού όμως ικανοποίησα το όνειρό μου αυτό, γεννήθηκε μέσα μου ένα άλλο όνειρο. Ν’ ανέβω κάποια στιγμή τη Σκάλα μαζί με την κόρη μου. Να γνωρίσει την ομορφιά της ορειβασίας, της Σκάλας, του Βραδέτου και να θαυμάσει την θέα στη χαράδρα του Βίκου από την Μπελόη!

Η ευκαιρία μου δόθηκε την Κυριακή 16-1-2011. Ο καιρός ήταν ιδανικός, συγκροτήσαμε μία πολύ όμορφη παρέα και φύγαμε το πρωί από τα Γιάννενα με προορισμό το Βραδέτο. Στη διασταύρωση μετά το Καπέσοβο αφήσαμε τα αυτοκίνητα και πήραμε το μονοπάτι, το οποίο μέσω της Σκάλας, θα μας οδηγούσε στο Βραδέτο. Κατηφορίζοντας περάσαμε το δύο διαδοχικά γεφύρια, το Καπεσοβίτικο και το Βραδετινό ή διαφορετικά το «Πέρα» και το «Δώθε», όπως τα αποκαλούν και στη συνέχεια αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τη Σκάλα, το πέτρινο μονοπάτι που έχει κατασκευασθεί με ξερολιθιά και με την δεξιοτεχνία των μαστόρων της εποχής.

Το ξωκκλήσι του Αγίου Αθανασίου στην 
κορυφή της Σκάλας

  Όλοι οι υπόλοιποι ανέβαιναν για πρώτη φορά και ήταν ενθουσιασμένοι. Σ’ αυτό συντελούσε τόσο η ηλιόλουστη ημέρα όσο και η ομορφιά του τοπίου. Προσπεράσαμε το εικονοστάσι του Αγίου Αθανασίου και ανηφορίζοντας σιγά-σιγά, μετά από μία ώρα περίπου, αφού βέβαια κάναμε τις απαραίτητες στάσεις για ξεκούραση και για να απολαύσουμε τη θέα, φθάσαμε στο εξωκκλήσι του Αγίου Αθανασίου, στην κορυφή της Σκάλας. Τα μικρά παιδιά της παρέας δεν έδειχναν κανένα σημάδι κούρασης. Οι μεγαλύτεροι ήταν λίγο περισσότερο καταπονημένοι αλλά ευχαριστημένοι που έφθασαν στον προορισμό. Σε λίγο φθάσαμε στην μικρή πλατεία του χωριού, θαυμάσαμε τα πέτρινα σπίτια του και την εκκλησία της Παναγίας και κατευθυνθήκαμε στον μικρό ξενώνα. Οι περισσότερο κουρασμένοι έμειναν να απολαύσουν το καφεδάκι τους και να ξεκουραστούν.

Άποψη του Βραδέτου

Εγώ με την κόρη μου, την φίλη της και δύο ακόμη άτομα της παρέας μας συνεχίσαμε για την Μπελόη. Ήταν αδιανόητο να φθάσουμε μέχρι εκεί και να μην απολαύσουν τα παιδιά την θέα προς τη χαράδρα του Βίκου. Ακολουθήσαμε το χωματόδρομο μετά το Βραδέτο, περάσαμε την «τρύπα της Καλόγριας», που είναι ένα από τα σπηλαιοβάραθρα της περιοχής, βάθους 82 μέτρων,  και στη συνέχεια πήραμε ένα αρκετά βατό μονοπάτι και φθάσαμε στη Μπελόη. Το μονοπάτι σταματά ένα βήμα πριν από το χάος. Βρισκόμαστε πραγματικά σε ένα εξώστη πάνω από τη χαράδρα. Δεξιά μας υπάρχουν κάθετοι βράχοι, ύψους εκατοντάδων μέτρων, οι οποίοι φθάνουν μέχρι κάτω στην κοίτη του ποταμού Βίκου. Δεν μπορείς να πλησιάσεις στην άκρη. Ειδικά αν έχεις υψοφοβία είναι κάτι το αδιανόητο. Απέναντι ακριβώς, στην άλλη πλευρά της χαράδρας, η τοποθεσία «Οξιά». Ένα άλλο σημείο από το οποίο μπορεί να θαυμάσει κανείς τη θέα προς τη χαράδρα. Κι εκεί υπήρχαν επισκέπτες που απολάμβαναν την θέα. 

Στην Μπελόη

Θαυμάσαμε την μεγαλοπρεπή και εντυπωσιακή χαράδρα, βγάλαμε φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο του γυρισμού για το Βραδέτο. Ο καθένας κουβαλούσε τα δικά του συναισθήματα. Δεν χρειαζόταν όμως πολύ για να διακρίνεις την ευχαρίστηση όλων που έφθασαν μέχρι εκεί και γνώρισαν αυτή την όμορφη γωνιά του Ζαγορίου. Εγώ όμως ήμουν ευχαριστημένος για ένα παραπάνω λόγο. Η κόρη μου είχε καταφέρει κάτι το οποίο εγώ, για λόγους ανεξάρτητους από την θέλησή μου, δεν το είχα καταφέρει όταν ήμουν στην ηλικία της. Είχε φθάσει πεζοπορώντας, μαζί με την φίλη της, από το Καπέσοβο στο Βραδέτο κι από ΄κει στη Μπελόη και είναι μόλις δώδεκα χρόνων! Είχαν την τύχη να γνωρίσουν την ομορφιά της ορειβασίας και της Σκάλας του Βραδέτου σ’ αυτή την τρυφερή ηλικία και ελπίζω να έχουν αποκομίσει ευχάριστα συναισθήματα και εικόνες. Ο καιρός θα δείξει. Ελπίζω να επαναλάβουμε κάποιες παρόμοιες εξορμήσεις και σε άλλες διαδρομές στο Ζαγόρι, για να το γνωρίσουν καλύτερα και να το αγαπήσουν.