Σ΄ ένα παλιό σχολικό τετράδιο που βρήκε ο Νίκος Έξαρχουτο 1933, υπήρχε μια «ενθύμηση» του συχωριανού μας Γιώργου Τσιουλάκη για το πως πέρασαν τις Αποκριές του 1900 στο χωριό μας. Ένα κείμενο που όπως λέει ο συντάκτης του γράφτηκε με σκοπό στο μέλλον «...να το δούνε κάποτε τα μικρότερα παιδιά του Δοβρίνοβου». Ο Νίκος Εξάρχου διέσωσε την παρακάτω ενθύμηση συμπεριλαμβάνοντας τη στο βιβλίο του «Το Ντομπρίνοβο», απ’ όπου έγινε και η μεταφορά.
«Επειδή ο λόγος είναι για τα έθιμα της Αποκριάς, θεώρησα σκόπιμο να παραθέσω εδώ και μια παλαιά «περιγραφή - ενθύμηση» που βρέθηκε γραμμένη σ' ένα παλαιό σχολικό τετράδιο, το όποιο στην αρχή περιείχε σχολικά μαθήματα και στο τέλος την περιγραφή αυτή, την οποία είχε γράψει το 1900 ο μακαρίτης Γεώργιος Τσιουλάκης (ή Πέτσιος)*, σε ηλικία 15 ετών, πριν ακόμη μετανάστευση στην Αμερική. Το τετράδιο αυτό βρέθηκε στο σπίτι της αδελφής του Χάιδως Γιαννίτση, απ' όπου έκανα την αντιγραφή το 1933, και την παραθέτω, σαν ένα λαογραφικό κείμενο του παλαιού καιρού (με διορθωμένα μόνο τα ορθογραφικά λάθη):
«Τα γράφω εδώ στο τετράδιο σήμερα 21 Φεβρουαρίου 1900 εγώ ο Γεώργιος Κων/νου Τσιουλάκης (Πέτσιος) για να τα δούνε κάποτε τα μικρότερα παιδιά του Δοβρίνοβου.
Χθες 20 Φεβρουαρίου 1900 ήταν η τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Ο καλός καιρός βοήθησε ώστε όλο το Δοβρίνοβον να βγει στους δρόμους και στο Μεσοχώρι να δη τα καρναβάλια και να γλεντίση.
Είχαμε ντυθεί καρναβάλια στο σπίτι του Μπουσδρούκη πολλά παιδιά διότι είχαν έλθει μερικά και από την ξενιτιά και η δική μας παρέα μαζευθήκαμε κάπου 17 παιδιά. Εγώ, ο Τάσης Καρατζιάς,ο Κώστας Μπαράκος, ο Γιάννης Μπούλτης, ο Στέργιος Πολυμέρης, ο Αντώνης Ρέτος, ο Νίκος Κουκουράβας, ο Νίκος Χασούρας, ο Στέργιος Τσούλης, ο Θεόδωρος Παπαδημητρίου, ο Γιάννης Πολύζος, ο Γεώργιος Μπρούμπας, ο Παναγιώτης Καρατζιάς, ο Παναγιώτης Παπαγιώτης, ο Αντώνης Γίτσας, ο Μίχος Σιούρης, ο Γιάννης Κόιας.
Άλλοι είχαν φορέσει φουστάνια να φαίνονται γυναίκες, άλλοι φορούσαν τομάρια από ζαρκάδια, γίδια και αρκούδας, άλλοι με προσωπίδες χάρτινες και άλλοι γανωμένα τα πρόσωπα με καπνό. Ο Κώστας Μπαράκος παρίστανε το γιατρό. Είχαμε και παράσταση γάμου. Εγώ είχα ντυθεί σα νύφη και ο Αντώνης Ρέτος σα γαμβρός και όλοι μαζί φέρναμε γύρα στους δρόμους του χωριού. Όλα τ’ άλλα παιδιά της παρέας πού έρχονταν πίσω μας, μας έριχναν σπυριά κριθάρι και μας τραγουδούσαν το τραγούδι του γάμου πού λέγεται «σπέρνει νούνα το κριθάρι να φυτρώσ’ μαργαριτάρι».
Μπροστά μας περπατούσε ο μικρός Τόλης Μπουσδρούκης, που ήταν ντυμένος σαν κίτρινη πεταλούδα με τα φτερά ανοικτά.
Πολύ ωραίο πράγμα ήταν και η παρέα των μεγαλύτερων παιδιών.
Ο Θεόδωρος Καρώνης είχε το γουμάρι του στολισμένο με την βελέντζα και αυτός καβάλα με σαρίκι στο κεφάλι και το γιαταγάνι στη μέση του παρίστανε τον πασά και πίσω του όλη η παρέα του σαν ασκέρι με τα ντουφέκια τσιφτέδες και καριοφίλια ήταν ο Γιάννης Κονοσπύρης, ο Νάσιος Παπανΐκος, ο Χρήστος Γώγος, ο Τόλης Πιπίκος, ο Γιάννης Μπέτας, ο Γιώργος Τριαντάφυλλος, ο Αντώνης Πηλικούδας, ο Νΐκος Παπαγεωργίου, ο Στέργιος Σιούρης, ο Νίκος Πέτσιος, ο Νίκος Μπριάζης, ο Αντώνης Μέλλης, ο Γιάννης Χαραχούσος και ο Νάσιος Κοντογιάννης.
Και οι δύο παρέες από καρναβάλια γυρίζαμε το χωριό και ο κόσμος που μας έβλεπε ξεκαρδίστηκε στα γέλια.
Το βράδυ σμίξαμε στο Μεσοχώρι εκεί ήταν τα βιολιά με το κλαρίνο και πιάσαμε και μεις το μεγάλο χορό.
Οι γεροντώτεροι του χωρίου μας είπαν ότι η Αποκριά αυτή ήτανε ένα ξεφάντωμα και θα μας μείνει αλησμόνητη: —Μπράβο σας, μπράβο σας παιδιά και του χρόνου μας είπαν όλοι.
* Το επώνυμο «Πέτσιος» το προέθεσα εδώ, διότι η παλαιά αυτή οικογένεια των αδελφών Γεωργίου και Αποστόλου Τσιουλάκη από του έτους 1914 άλλαξε το επώνυμο της σε Πέτσιος.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου