Οι Απόκριες

Στην ποιητική συλλογή του Μενέλαου Στ. Κικόπουλου με τον τίτλο "Της πέτρας ανθοί" διάβασα ένα πολύ ωραίο ποίημα με τον τίτλο "Οι απόκριες".

 Ο ποιητής, μέσα από τους στίχους του, περιγράφει τα έθιμα της αποκριάς στο χωριό του, τον Ελαφότοπο Ζαγορίου,  έθιμα τα οποία ήταν λίγο πολύ ίδια σε όλα τα Ζαγοροχώρια. 

Ας διαβάσουμε λοιπόν το συγκεκριμένο ποίημα κι ας ζήσουμε κι εμείς νοερά τις απόκριες των παλαιότερων χρόνων στον Ελαφότοπο :  

Οι Απόκριες

«Άϊστε παιδιά για ξύλα

κοπέλες για μανούσια

γερόντοι για παλούκια

γριές για παλιοσκούτια».

Αποκριάς η Κυριακή στο ακριβό χωριό μας

ευωδιάζει η γάστρα μας εκεί στο μαγειριό μας,

ροδίζει η κρεατόπιτα, που 'πλασε η κυρά μας,

τα νόστιμα της τα φελιά στο γεύμα η χαρά μας.

Το δειλινό θενά ' βγούνε στις στράτες, τα σοκάκια

οι προσωπίδες πρόσχαρες, με γάνες για μουστάκια,

θα πάρουν σβάρνα το χωριό, θα μπουν σ' όλα τα σπίτια, 

ντυμένες παρδαλά σκουτιά, κορδέλες και σιρίτια.

Θα κεραστούν γλυκά, ποτά, θα πιουν, θα γλυκαθούνε,

θα τραγουδήσουν, θα χαρούν και θα μερακλωθούνε.

Το γλέντι τους και ο χορός στις σάλες, τους οντάδες

 ως πέρα απ' τα μεσάνυχτα αχούν στους μαχαλάδες.

Την Κυριακή της Τυρινής τυρόπιτα στο σφρα μας,

με τον καλό το λόγο μας, της νύχτας της η στια μας,

το χάψαρο με τα αυγά χαρά για τα παιδιά μας

κι αγάπης τα τραπέζια μας με τ' ακριβά φαγιά μας.

Στα δείπνα της αγάπης τους οι χωριανοί καλούσαν

τους συγγενείς, τους φίλους τους, τους γείτονες ακόμα

 κι ως έτρωγαν κι ως έπιναν τις έχθρες τους ξεχνούσαν

κι αγαπημένοι πρόσμεναν της Πασχαλιάς το γιόμα.

Στο μεσοχώρι απόμερα ανάβει η φωτιά μας,

που μάζεψαν τα ξύλα της οι νιοι και τα παιδιά μας' 

τριγύρω στην τρανή πυρά χορεύουν, τραγουδάνε

οι προσωπίδες και οι νιες κι οι νιοι που τουφεκάνε.

Της εορτής κορύφωμα οι ευτράπελες καντάδες,

οι τσουχτερές οι σάτιρες κι οι τολμηρές αφ' σκιές μας, 

που πίσω από τη μάσκα τους τολμούσαν μασκαράδες, 

να βγάλουνε στη φόρα μας, να τις χαρούν κυρές μας.