Στα μονοπάτια του Ζαγορίου!

Το Ζαγόρι αποτελεί πάντα σημείο αναφοράς για κάθε πεζοπόρο και ορειβάτη, για κάθε ταξιδευτή. Όχι τυχαία, τα μονοπάτια του περιδιαβαίνουν άνθρωποι από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι ο τόπος που συνδυάζει το έξοχο φυσικό περιβάλλον με την ιδιαιτερότητα της αρχιτεκτονικής. Οικισμοί – κομψοτεχνήματα σκαλισμένα στην πέτρα συνδέονται με καλοσυντηρημένα και επαρκώς σημαδεμένα μονοπάτια μέσω πέτρινων γεφυριών μοναδικής ομορφιάς και πρωτοτυπίας. Στην τελευταία μας επίσκεψη στην περιοχή είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε σε τρία χαρακτηριστικά μονοπάτια, το καθένα με τις δικές του ιδιαιτερότητες και ομορφιές.

Το πρώτο είναι αυτό που ενώνει τους Κήπους με το Κουκούλι, δυο χωριά που χωρίζει το φαράγγι του Βικάκη. Η αρχή του βρίσκεται στο δρόμο, στην είσοδο των Κήπων και σημαδεύεται με σχετική ταμπέλα. Αρχικά περνάμε στην απέναντι πλευρά της κοίτης διαβαίνοντας το γεφύρι του Κοντοδήμου, ένα μικρό σχετικά μονότοξο γεφύρι που χτίστηκε το 1753 με τη συνδρομή του Τόλη Κοντοδήμου, διερμηνέα της Γαλλικής πρεσβείας στην Πόλη. Στη συνέχεια ανηφορίζουμε ανάμεσα σε πυκνή κατά τόπους βλάστηση από βελανιδιές και γάββρους για να φτάσουμε μετά από 30’ συνολικής πορείας στο δρόμο, 1 χλμ περίπου έξω από το Κουκούλι. Χτισμένο σε υψόμετρο 900 μέτρων αμφιθεατρικά πάνω σε καταπράσινη πλαγιά, είναι ένα ξεχωριστά όμορφο χωριό με χαρακτηριστικά πέτρινα σπίτια. Ξεχωρίζει το Παλιό Σχολείο που χτίστηκε το 1830 και σήμερα λειτουργεί σαν ξενώνας, έχοντας χαρακτηριστεί σαν διατηρητέο. Στα θεμέλιά του υπάρχουν 5 βρύσες και ανάμεσά τους η περίφημη βρύση του Μπασιά – Μάνθου. Μια χαράδρα χωρίζει το Κουκούλι από τη Βίτσα, τα σπίτια της οποίας διακρίνονται στο βάθος.

Η δεύτερη διαδρομή μας ξεκινά από την έρημη μονή Ρογκοβού, λίγο πριν το Τσεπέλοβο. Το μοναστήρι, αφιερωμένο στη μνήμη του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, σύμφωνα με την παράδοση χτίστηκε από την Πουλχερία, αδελφή του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ρωμανού Γ’ του Αργυρού. Καταστράφηκε από άγνωστη αιτία και ξαναχτίστηκε το 1749. Αποτελεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο καθώς πριν την επανάσταση του 1821 είχε επιλεγεί από τους πλούσιους Ζαγορίσιους σαν έδρα του πολιτιστικού και θρησκευτικού αρχηγού μιας ανεξάρτητης ηγεμονίας του Ζαγορίου. Στα σχέδια τους ήταν και η δημιουργία πανεπιστημίου με έδρα το πλούσιο μοναστήρι που διέθετε πολλά κτήματα, βοσκοτόπια και ζώα. Δεν είναι λοιπόν περίεργο το γεγονός ότι και σήμερα ακόμη αποτελεί σημείο αναφοράς για την περιοχή, παρόλο που δεν σώζονται παρά μόνο το βυζαντινού ρυθμού καθολικό και δυο κτιριακά συγκροτήματα με κελιά και αποθήκες.

Στην είσοδο του μοναστηριού ξεκινά μονοπάτι που κατεβαίνει απότομα στο φαράγγι του Βικάκη. Ο Βικάκης ή Σελάτος ξεκινά από το Τσεπέλοβο σκάβοντας στο πέρασμά του ένα βαθύ φαράγγι και φτάνει μέχρι τους Κήπους, όπου συναντά το Μπαγιώτικο ρέμα. Κυλά τα νερά του μέσα σε ένα εντυπωσιακό φαράγγι που όμως μένει στη σκιά του μεγάλου φαραγγιού του Βίκου.
Μετά από 45’ κατηφορικής πορείας φτάνουμε στον πάτο του φαραγγιού. Το σκιερό  περιβάλλον είναι μια όαση δροσιάς στην κάψα του καλοκαιριού. Βγάζουμε τα άρβυλα και ξεκουράζουμε τα πόδια μας στα παγωμένα νερά. Βρισκόμαστε στο στενότερο σημείο του φαραγγιού, εδώ πρέπει να μπούμε στο νερό για να περάσουμε απέναντι αν θέλουμε να καταλήξουμε στους Κήπους. Επιλέγουμε να ανηφορίσουμε για το Καπέσοβο ακολουθώντας το σημαδεμένο με κόκκινη μπογιά μονοπάτι.

Υπάρχει μια σχέση παλιά των Καπεσοβιτών με το φαράγγι που το αξιοποιούσαν για βόσκηση των ζώων, ξύλευση, ψάρεμα, κυνήγι. Το θεωρούσαν τόσο πολύ δικό τους, που το κατέβαιναν πολύ συχνά.
Βαδίζουμε μέσα σε πυκνή βλάστηση φυλλοβόλων δέντρων που προσφέρει σκιά, μετριάζοντας την κούραση της ανηφόρας. Το εντυπωσιακότερο σημείο της διαδρομής είναι ένα στενό πέρασμα ανάμεσα σε δυο θεόρατα βράχια που μοιάζουν να αγκαλιάζονται έτσι καθώς γέρνει το ένα πάνω στο άλλο. Είναι η θέση «Σμιχτό Ραδιό». Από εδώ φτάνουμε σύντομα στο χείλος του φαραγγιού. Από το πέτρινο ρείθρο βλέπουμε όλο το μήκος του και την απόκρημνη πλαγιά που μόλις ανεβήκαμε. Μετά από 1.30’ συνολικής πορείας φτάνουμε στην αρχή του μονοπατιού που σημαδεύεται με σχετική πινακίδα. Έχουμε ακόμα 2 χλμ πορείας στην άσφαλτο μέχρι το Καπέσοβο, ένα μικρό χωριό χτισμένο σε υψόμετρο 1120 μ. σε προσήλια θέση πάνω από τη χαράδρα της Μεζαριάς.

Το βασικότερο αξιοθέατο της περιοχής είναι η Σκάλα που συνδέει το Καπέσοβο με το Βραδέτο, ένα έργο απαράμιλλης ομορφιάς και αρχιτεκτονικής αξίας, το εντυπωσιακότερο λιθόστρωτο της χώρας μας. Κατασκευάστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα με χρήματα ευεργετών και μέχρι το 1973 που φτιάχτηκε ο αμαξιτός δρόμος ήταν η μόνη οδός επικοινωνίας των δυο χωριών. Η Σκάλα ελίσσεται στις πλαγιές του φαραγγιού της Μεζαριάς που οφείλεται στη ροή ενός παραπόταμου του Βίκου ανεβάζοντάς μας όλο και πιο ψηλά. Σχηματίζει 39 στροφές (καγκέλια) και αποτελείται από 1200 σκαλοπάτια έχοντας συνολικό μήκος 1500 μέτρα. Φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής όπου βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου έχουμε καλύψει υψομετρική διαφορά 250 μέτρων. Από εδώ το μονοπάτι μας οδηγεί στο Βραδέτο μετά από συνολική πορεία μιας περίπου ώρας. Το Βραδέτο είναι το πιο ορεινό (υψ, 1340 μ.) και απομονωμένο από τα Ζαγοροχώρια, γνωστό και σαν «μπαλκόνι» του Ζαγορίου. Από εδώ ξεκινά σύντομο μονοπάτι που καταλήγει στη θέση «Μπελόη» μια υπέροχη φυσική βεράντα πάνω από το φαράγγι του Βίκου.
Η νύχτα μας βρίσκει στην ταβέρνα της πλατείας να σχεδιάζουμε ήδη την επόμενη επίσκεψή μας στο Ζαγόρι.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ – ΟΡΕΙΒΑΣΙΑΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

 

ΠΗΓΗ:  http://news.trikki.gr