Περπατώντας στην Πίνδο.

Πριν από 11 χρόνια, τέσσερις φίλοι από το εξωτερικό, αποφάσισαν να επισκεφθούν την περιοχή της Πίνδου και περπατώντας να γνωρίσουν τις ομορφιές της. 

Ήρθαν στη χώρα μας στις αρχές Ιουνίου του 2000 και ξεκίνησαν την περιπλάνησή τους από το Μονοδέντρι. Η περιοχή βέβαια δεν είχε τότε την τουριστική υποδομή που διαθέτει σήμερα και συνάντησαν κάποοιες δυσκολίες. Το οδοιπορικό τους αυτό στην περιοχή της Πίνδου και στα Ζαγοροχώρια το βρήκα καταγεγραμμένο στο διαδίκτυο και σας το μεταφέρω αυτούσιο αφενός μεν για να γνωρίσουμε τις εμπειρίες και τις εντυπώσεις  που  αποκόμισε η παρέα από την περιοχή μας και αφετέρου να θυμηθούμε πως ήταν η περιοχή μας πριν από μια δεκαετία. Νομίζω θα έχει ενδιαφέρον!

Περπατώντας στην Πίνδο Όταν το NKVB ακύρωσε το "παράξενο ταξίδι με τα πόδια μέσω της Πίνδου" λόγω των ανεπαρκών συμμετεχόντων, (εκείνοι που είχαν δηλώσει συμμετοχή) αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το ταξίδι από μόνοι μας. Δυστυχώς ο Wim εγκατέλειψε τελικά λόγω των οικογενειακών περιστάσεων, έτσι εγώ, μαζί με το Bert, τον Eric και τον Karel πήραμε το αεροπλάνο για την Κέρκυρα, αρχές Ιουνίου του 2000. Κατόπιν πήραμε το πλοίο για Ηγουμενίτσα στην ηπειρωτική χώρα, όπου πήραμε το λεωφορείο για Ιωάννινα και ταξί για Μονοδένδρι. Ήταν ένα όμορφο ταξίδι μέσα από ένα πυκνό δάσος και αραιοκατοικημένη περιοχή. Ύπνος κοντά την εκκλησία
Το ταξίδι αποτελέστηκε από δύο μέρη: Πρώτα μέσω του εθνικού πάρκου γύρω από το φαράγγι του Βίκου και κατά μήκος της Γκαμήλας, μιας ημέρας ξεκούρασης στο Τσεπέλοβο και μετά, διάβαση του ογκώδους Σμόλικα. Δεδομένου ότι είχαμε πολλά τρόφιμα μαζί μας, αφήσαμε μερικά στο ξενοδοχείο-εστιατόριο του Γκουρή στο Τσεπέλοβο. Το Μονοδένδρι μοιάζει να διαθέτει ένα συμπαθητικό κέντρο παλιομοδίτικου χωριού. Σε αυτήν την περιοχή οι ταξιδιώτες μπορούν να κοιμηθούν κοντά την εκκλησία. Αλλά στο Μονοδένδρι, οι τελευταίοι οδοιπόροι προξένησαν καταστροφές εκεί, έτσι ώστε μόνο μετά από την παρέμβαση μιας σερβιτόρας πήραμε τις άδειες από τον παπά. Σκέφτομαι ότι μετά από δέκα χρόνια πουθενά, μπορούμε να κοιμηθούμε κοντά την εκκλησία.
Από κάτω είναι δροσερά
Η πρώτη ημέρα της πεζοπορίας αρχίζει με την κάθοδο στο φαράγγι του Βίκου. Ένας μεγάλος πίνακας αναφέρει ότι το φαράγγι βρίσκεται στο βιβλίο Γκίνες των ρεκόρ: είναι το στενότερο φαράγγι στον κόσμο (οι τοίχοι απέχουν 900 μ ο ένας από τον άλλο και είναι 1100 μ βαθύ). Ακολουθούμε πέρα από την κοιλάδα την ξηρά κοίτη του ποταμού μεταξύ των υψηλών αυξανόμενων τοίχων . Εκεί κάτω από τα δέντρα, είναι δροσερά. Στα μισά του δρόμου υπάρχει ένας δευτερεύων κλάδος, όπου νερό τρέχει μέσα στην κοίτης. Κοντά τις πηγές του Βοϊδομάτη ένα μεγάλο ρεύμα ύδατος βγαίνει από την κοίτη και το ποτάμι τρέχει και πάλι. Εκεί τοποθετούμε τη σκηνή μας σε ένα λιβάδι, το οποίο καίει, μέσα στην ζέστη. Το μονοπάτι προς το Βασιλικό επισκευάζεται από μερικούς Αλβανούς που δεν ζηλεύουμε. Αργότερα εκείνη η ημέρα καθόμαστε μεταξύ των "άγριων" αλόγων και των αγελάδων, πολύ ρομαντικά... Προστατευμένη άποψη χωριών
Την επόμενη ημέρα σηκωνόμαστε νωρίς λόγω της ζέστης το μεσημέρι, και περπατάμε ψηλά στο Μικρό Πάπινγκο. Είναι μια προστατευμένη άποψη του χωριού, όπου ακόμα κάποιες ηλικιωμένες γυναίκες περπατούν στα μαύρα. Τα περισσότερα σπίτια χρησιμοποιούνται ως κατοικίες διακοπών από τους Ελληνες των μεγάλων πόλεων. Κοντά την εκκλησία υπάρχουν παλιά δέντρα και έχουμε μια θαυμάσια θέα.
Μετά από ένα συμπαθητικό μεσημεριανό γεύμα στο τοπικό εστιατόριο, πηγαίνουμε στην πισίνα, σ' ένα βαθύ ποταμό κοντά στο Κολυμβητήριο. Πολλοί εκδρομείς είναι γύρω από το φαράγγι του Βίκου ήδη. Εμείς όμως κοιμόμαστε στη βεράντα κοντά την εκκλησία.
Πηγαίνουμε υψηλά.
Κατόπιν πηγαίνουμε 1000 μ επάνω ψηλά στο πέρασμα Αστράκα. Είναι ένα ποικίλο ταξίδι μέσα από ένα συμπαθητικό λιβάδι: πρώτα στη σκιά μέσω του πυκνού δάσους σημύδων, μετά θάμνοι, έπειτα ακόμη περισσότερα λιβάδια και επιτέλους αλπικό λιβάδι. Μια μεγάλη άποψη στην αλυσίδα των βουνών. Μας ακολουθεί ένα ζεύγος Ελλήνων, ο άνδρας μιλάμε συνεχώς και η γυναίκα περπατάει με δυσκολία πίσω. Τις επόμενες δύο ημέρες συναντιόμαστε πάλι, πολύ κουρασμένος. Το καταφύγιο της Αστράκας βρίσκεται στην κορυφή (1980 μ) κάτω από τις απότομες πλευρές του βουνού, που μας θυμίζουν τους Δολομίτες. Απολαμβάνουμε μια θρεπτική σούπα, αλλά ο ουρανός δεν φαίνεται τόσο συμπαθητικός. Αμέσως αφού η σερβιτόρα μας βεβαίωσε ότι δεν θα υπάρξει θύελλα, η πρώτη αστραπή χτύπησε στους βράχους στην αντίθετη πλευρά, με ένα κροτάλισμα, κατά τη διάρκεια μιας ώρας ακολουθήθηκε από πολλές άλλες
Αποφασίσαμε να μην στρατοπεδεύσουμε στην κορυφή κοντά στην Δρακόλιμνη, αλλά κοντά μια μικρή λίμνη 150 μ κάτω από το καταφύγιο. Ο καιρός βελτιώνεται αργότερα, πηγαίνουμε στην Δρακόλιμνη, με μια θαυμάσια άποψη του Σμόλικα και του ποταμού Αώου στο συναρπαστικό απότομο βάθος.
Σκυλιά που γαυγίζουν.
Το βράδυ γνωρίζουμε τα καλά γνωστά τσοπανόσκυλα της Πίνδου. Αυτά τα ζώα δεν ανακατεύονται με τα πρόβατα, αλλά συγκεντρώνονται στους περιπατητές και άλλους ξένους ανθρώπους, τους οποίους πλησιάζουν με άγρια γαυγίσματα. Ευτυχώς ανακαλύπτουμε ότι μπορείτε να τα κρατήσετε σε απόσταση αν σηκώνσετε μια πέτρα. Είμαστε περίεργοι να ξέρουμε εάν μπορούν να παλέψουν ενάντια τους λύκους, οι οποίοι οι άνθρωποι λένε ότι είναι συχνοί στη γειτονιά. Ετοιμάζουμε μια σούπα.
Μεγάλη άποψη
Την επόμενη ημέρα πηγαίνουμε σ' ένα ευρύ οροπέδιο, με χάσματα στο βράχο-οροπέδιο κάθε τόσο. Κατεβαίνουμε το φαράγγι του Μέγα Λάκκου, όπου χάνουμε λίγο χρόνο για την σωστή άνοδό μας στην κορυφή. Στην κορυφή γευματίζουμε πάλι, με τη γνωστή μεγάλη θέα μπροστά μας, μόνο το Τσεπέλοβο βρίσκεται αμέσως μετά από μια χαμηλότερη βουνοκορφή. Φθάνουμε στο ξενοδοχείο Γκουρή κάτω από βροχή, κάνουμε ένα ντους και διασκεδάζουμε στο εστιατόριο. Ο Αλέξης Γκουρής έχει πεθάνει, η γυναίκα του τακτοποιεί τα πάντα με τη βοήθεια των κοριτσιών της, οι οποίες μιλούν Αγγλικά. Έχουν τις πληροφορίες, ότι η γέφυρα του ποταμού Αώου, που πρέπει να περάσουμε κατά τη διάρκεια του δεύτερου σταδίου, ακόμα δεν έχει επισκευασθεί, αλλά ότι το πείπεδο του νερού το κάνει εύκολο να διασχίσει κανείς τον ποταμό.
Ιστορική εξόρμηση
Την μέρα ξεκούρασης βλέπουμε ότι πρώτα μια μεγάλη χερσαία χελώνα. Περπατάμε ψηλά γύρω από ένα φαράγγι με θαυμάσιο σχηματισμό βράχου. Κατόπιν ερχόμαστε μέσα στο Vhradeto della Mare (μια πόλη-φάντασμα με αναπαλαιωμένο κέντρο, 1340 μ το υψηλότερο χωριό στο Ζαγόρι) κοντά το παλαιό Καλντερίμι, μια απότομη στριφτή πορεία με σκαλοπάτια, η οποία μας θυμίζει το Σινικό Τείχος. Οι δύο παλαιές αψιδωτές γέφυρες (μιά του 1764 και μια παλαιότερη που έχει αντικατασταθεί το 1804) και μια άποψη του μοναστηριού της Αγίας Παρασκευής (από το 1617, όμορφα τοποθετημένη και με μια όμορφη είσοδο) σημαίνουν το τέλος της πεζοπορίας μας. Ένα μικρό λεωφορείο μας φέρνει σε μια θέση περάσματος στον ποταμό Αώο.

Κάντε κλικ στην φωτογραφία για την Πανοραμική 1
Ο μισό-σκληρος δρόμος απέναντι, στρίβει μέχρι ψηλά στο Παλαιοσέλλι και έχουμε μια όμορφη θέα της Γκαμήλας του πρώτου μέρους του ταξιδιού. Στο Paleoselli βρήκαμε πάλι μια ιδανική θέση στρατοπέδευσης πίσω από την εκκλησία... μέχρι εκείνο το μπενγκ-μπενγκ. Είναι εμφανές ότι είμαστε ακριβώς κάτω από το καμπαναριό. Ευτυχώς δεν λειτουργεί κατά τη διάρκεια της νύχτας, έτσι κοιμόμαστε καλά. Δρακόλιμνη
Η διαδρομή στην κορυφή του Σμόλικα είναι όμορφη, αλλά επάνω από τα 1300 οι σημάνσεις εξαφανίζονται. Καθώς ανεβήκαμε πέρα από τον ώμο του βουνού, περάσαμε από φυσικό δάσος και λιβάδια. Στρατοπεδεύουμε 600 μ κάτω από την κορυφή κοντά στην δεύτερη Δρακόλιμνη. Η ιστορία λέει ότι αυτές οι λίμνες δημιουργήθηκαν από έναν μεγάλο δράκο που εμφανίστηκε στα βουνά. Εκεί συναντάμε έναν γερμανικό βιολόγο που μελετά τα δέντρα στην Ελλάδα. Μας προειδοποιεί για περιπλανώμενους Αλβανούς, οι οποίοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Δεν τους είδαμε.
Σμόλικας
Από την Δρακόλιμνη η διαδρομή είναι περαιτέρω σημαδεμένη με τους βαριούς δοκούς και τις ταμπέλες προτεραιότητας. Υποψιαζόμαστε ότι αυτή η ακριβή διαδικασία χρηματοδοτείται από επιχορήγηση της ΕΟΚ. Την επόμενη ημέρα βρισκόμαστε σ' ένα από τα υψηλότερα σημεία στην Ελλάδα, τον Σμόλικα, 2637 μ. Το βουνό που ακολουθούμε δεν φαίνεται τόσο ευχάριστο. Υπάρχουν μερικά απότομα κομμάτια χιονιού που πρέπει να διασχίσουμε. Σε ένα κομμάτι χιονιού βλέπουμε τα σημάδια ποδιών των αρκούδων (υπάρχουν επίσης πολικές αρκούδες;)
Η κάθοδος στην Σαμαρίνα είναι μακριά, τελικά με πολλές χαλαρές στρογγυλές πέτρες στην πορεία, επομένως βαριά. Η Σαμαρίνα έχει ένα μεγάλο γκρίζο νέο τετράγωνο σπιτιών. Έχουμε μια συμπαθητική συνομιλία με τον ιερέα κοντά την εκκλησία. Εάν "είμαστε καθαροί", έχουμε την άδεια να κοιμηθούμε κοντά τη στοά. Το εσωτερικό της εκκλησίας είναι όμορφο, αλλά η οικοδομή χρειάζεται αποκατάσταση.
Τελικά προβλήματα.
Στο επόμενο στάδιο ακολουθεί ο ποταμός και βαίνει πρώτα μέσα από ένα δασικό μονοπάτι. Το δεύτερο μοναστήρι Αγίας Παρασκευής είναι κλειστό. Κατεβαίνουμε στον ποταμό και πηγαίνουμε υψηλά, περίπου 500 μ. Ένας συμπαθητικός περίπατος, αλλά πολύ βαρύς μέσα στη ζέστη. Και ακόμα είναι μόνον αρχές Ιουνίου. Προφανώς υπάρχουν ακόμα κάποια χρήματα της επιχορήγησης της ΕΟΚ καθώς περνάμε τις διάφορες ξύλινες γέφυρες που δεν είναι πραγματικά απαραίτητες για να διασχίσουμε τον ποταμό. Καθώς βλέπουμε το Δίστρατο σε απόσταση, η πορεία κατεβαίνει σιγά-σιγά, αλλά αλλάζει κατόπιν, δυστυχώς, σε έναν φρικτό άσχημο σκληρό δρόμο. Το Δίστρατο είναι ένα μάλλον μεγάλο χωριό με καλές παροχές (παγωτό και κρύα μπύρα). Η τελευταία πεζοπορία πηγαίνει σε μια παρόμοια περιοχή όπως χθες. Στο υψηλότερο σημείο η σηματοδότηση διαδρομών της ΕΟΚ εξαφανίζεται αμέσως. Μετά από ψάξιμο, συναντάμε τη διαδρομή σε ένα χαμηλότερο επίπεδο. Καθώς φθάνουμε στο τελικό σημείο, στην Βοβούσα, αρχίζει να βρέχει. Μετά από μια μακροχρόνια διαπραγμάτευση στην ταβέρνα-υπεραγορά του χωριού πήραμε το λεωφορείο προς Ιωάννινα και έχουμε ακόμα αρκετό χρόνο να θαυμάσουμε τη πέτρινη αψίδωτή γέφυρα.
Επαρχιακός τρόπος οδήγησης
Ο οδηγός μας φαίνεται να είχε ένα δικό του ύφος. Δημιουργεί πραγματικά τη στροφή των δρόμων, κάτι που δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς στους ατελείωτους βουνίσιους δρόμους, αλλά όχι στον επαρχιακό δρόμο. Όταν φθάνουμε στα Ιωάννινα, δεν θέλει να οδηγήσει προς το κέντρο. Μετά από μια μακρόχρονη συνομιλία, υπήρξε ένας λόγος, ότι το αυτοκίνητό του δεν είναι σύμφωνο με τους κανονισμούς (ένα λεωφορείο της VW από το 1950). Ευτυχώς είμαστε κοντά σε κάμπινγκ, το οποίο είναι πολύ ωραία τοποθετημένο στη λίμνη των Ιωαννίνων. Οι λεπτοί φιλοξενούμενοι είναι δύο πελαργοί. The next day, the other people go back to Corfu, but I bivouac still one day at the lake and take a look at the historical old town of Ioannina, enclosed by walls (last photo area information). Την επόμενη ημέρα, οι υπόλοιποι επιστρέφουν στην Κέρκυρα, αλλά μένω στον καταυλισμό ακόμα μια ημέρα στη λίμνη και ρίχνω μια ματιά στην ιστορική παλαιά πόλη των Ιωαννίνων, που εσωκλείεται από τοίχους. Στην Κέρκυρα νοικιάσαμε ένα συμπαθητικό διαμέρισμα κοντά στην "παραλία Γουβιά", και έτσι απολαμβάνουμε μερικές σύγχρονες παραλίες. Η πόλη της Κέρκυρας αξίζει βεβαίως τον κόπο.

Σημείωση: Το οδοιπορικό το βρήκα καταγεγραμμένο στη σελίδα http://www.oreivatein.com/