Στην περιοχή του Ζαγορίου υπάρχουν διάφορα είδη γνωστών αυτοφυών μανιταριών και αυτό ήρθε να μου το θυμίσει η ενημερωτική πινακίδα, που βλέπετε στη διπλανή φωτογραφία.
Την συνάντησα σε κάποια επίσκεψή μου στο Ανατολικό Ζαγόρι, λίγο μετά το χωριό Γρεβενίτι, καθώς πήγαινα για το Φλαμπουράρι.
Την συνάντησα σε κάποια επίσκεψή μου στο Ανατολικό Ζαγόρι, λίγο μετά το χωριό Γρεβενίτι, καθώς πήγαινα για το Φλαμπουράρι.
Το κείμενο είναι αρκετά συνοπτικό αλλά μας δίνει βασικές πληροφορείες γύρω από τα μανιτάρια και σας το μεταφέρω αυτούσιο.
Η τροφή των Θεών
Τα μανιτάρια με διαρκή παρουσία στη γη πάνω από εκατομμύρια χρόνια, αναπτύσσονται από τις πολικές περιοχές έως τις ερήμους, καθώς και από τα τροπικά δάση έως τα οικοσυστήματα των δασών των εύκρατων περιοχών. Για τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους, ήταν τροφή των θεών, αποτέλεσμα της ορμής των κεραυνών του Δία που έπεφταν στο έδαφος κατά τη διάρκεια της θύελλας. Στην Ελλάδα, με τους ήπιους και βροχερούς χειμώνες, τα σχετικώς θερμά και ξηρά καλοκαίρια και τη μεγάλη ηλιοφάνεια όλο σχεδόν το χρόνο, ο περιηγητής μπορεί να συναντήσει είδη μανιταριών.
Στην τυπική του μορφή το σώμα των μανιταριών αποτελείται από το καπέλο (πίλος), το πόδι (στύπος), τα φυλλαράκια, το δακτυλίδι, τα λέπια και τη βόλβα, ενώ η διάρκεια της ζωής του δεν ξεπερνά τις λίγες ώρες ή ημέρες. Η σύντομη αυτή διάρκεια της ζωής των μανιταριών οδήγησε τη φύση για λόγους οικονομίας και διατήρησης της πληθυσμιακής ποικιλομορφίας στην παραγωγή από αυτό, εκατομμυρίων σπορίων που μπορούν να μεταφερθούν από το νερό, τον άνεμο ή τα ζώα στο κατάλληλο οικοσύστημα για αναπαραγωγή όταν οι συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας καταστούν ιδανικές, κυρίως τις περιόδους της Άνοιξης και του Φθινοπώρου.
Ξεπροβάλλοντας λοιπόν, ανάμεσα από λεύκες, ιτιές, βελανιδιές, οξιές, πεύκα, έλατο και σφενδάμια κινητοποιούν τον περιηγητή να τα αγγίξει, να τα μυρίσει και γιατί όχι να τα γευτεί. Στην Ήπειρο τα πλέον κοινά απαντούμενα εδώδιμα είδη είναι οι Κανθαρέλλες (Contharellous cibarius), τα Βασιλομανίταρα ή Καλογεράκια (Boletus edulis Boletus aureus), το Ύδνο ή καρφί (Hydnum repandum), οι Τρομπέτες (Craterellus cornicopiooiodes), η Μακρολεττίστα ή Ζαρκαδίσιο (Macrolepiota procera), ο Πλευρώτος ο οστεώδης (Pleurοτus ostreatus), οι Ραμάριες ή Κοράλλια (Ramaria largentili), οι Μορχέλες (Morel sp.), ο Αμανίτης του Kαίσαρα (Amanita casearia), αλλά και το κλασσικό μανιτάρι του παραμυθιού των παιδικών μας χρόνων με τις παραισθησιογόνες ιδιότητες, ο Αμανίτης ο μυγοκτόνος (Amanita muscaria).
Τα μανιτάρια με διαρκή παρουσία στη γη πάνω από εκατομμύρια χρόνια, αναπτύσσονται από τις πολικές περιοχές έως τις ερήμους, καθώς και από τα τροπικά δάση έως τα οικοσυστήματα των δασών των εύκρατων περιοχών. Για τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους, ήταν τροφή των θεών, αποτέλεσμα της ορμής των κεραυνών του Δία που έπεφταν στο έδαφος κατά τη διάρκεια της θύελλας. Στην Ελλάδα, με τους ήπιους και βροχερούς χειμώνες, τα σχετικώς θερμά και ξηρά καλοκαίρια και τη μεγάλη ηλιοφάνεια όλο σχεδόν το χρόνο, ο περιηγητής μπορεί να συναντήσει είδη μανιταριών.
Στην τυπική του μορφή το σώμα των μανιταριών αποτελείται από το καπέλο (πίλος), το πόδι (στύπος), τα φυλλαράκια, το δακτυλίδι, τα λέπια και τη βόλβα, ενώ η διάρκεια της ζωής του δεν ξεπερνά τις λίγες ώρες ή ημέρες. Η σύντομη αυτή διάρκεια της ζωής των μανιταριών οδήγησε τη φύση για λόγους οικονομίας και διατήρησης της πληθυσμιακής ποικιλομορφίας στην παραγωγή από αυτό, εκατομμυρίων σπορίων που μπορούν να μεταφερθούν από το νερό, τον άνεμο ή τα ζώα στο κατάλληλο οικοσύστημα για αναπαραγωγή όταν οι συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας καταστούν ιδανικές, κυρίως τις περιόδους της Άνοιξης και του Φθινοπώρου.
Ξεπροβάλλοντας λοιπόν, ανάμεσα από λεύκες, ιτιές, βελανιδιές, οξιές, πεύκα, έλατο και σφενδάμια κινητοποιούν τον περιηγητή να τα αγγίξει, να τα μυρίσει και γιατί όχι να τα γευτεί. Στην Ήπειρο τα πλέον κοινά απαντούμενα εδώδιμα είδη είναι οι Κανθαρέλλες (Contharellous cibarius), τα Βασιλομανίταρα ή Καλογεράκια (Boletus edulis Boletus aureus), το Ύδνο ή καρφί (Hydnum repandum), οι Τρομπέτες (Craterellus cornicopiooiodes), η Μακρολεττίστα ή Ζαρκαδίσιο (Macrolepiota procera), ο Πλευρώτος ο οστεώδης (Pleurοτus ostreatus), οι Ραμάριες ή Κοράλλια (Ramaria largentili), οι Μορχέλες (Morel sp.), ο Αμανίτης του Kαίσαρα (Amanita casearia), αλλά και το κλασσικό μανιτάρι του παραμυθιού των παιδικών μας χρόνων με τις παραισθησιογόνες ιδιότητες, ο Αμανίτης ο μυγοκτόνος (Amanita muscaria).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου