Έξω από το χωριό, σε απόσταση μισού περίπου χιλιομέτρου, στην τοποθεσία «Λούτουρι», υπάρχει από πολύ παλιά μία πηγή με ιαματικό νερό, την οποία οι κάτοικοι του χωριού, την αποκαλούν «Βρωμονέρα». Προφανώς το όνομα αυτό το έδωσαν επειδή το νερό της μύριζε πολύ έντονα, ενώ στη σύνθεσή του περιείχε μία λευκή ουσία σαν το «ασπράδι» από το αυγό.
Λέγεται ότι το νερό της πηγής αυτής έχει αρκετές θεραπευτικές ιδιότητες και γι΄ αυτό, στο παρελθόν, αρκετοί που γνώριζαν την πηγή, πήγαιναν εκεί και με αρκετή υπομονή, γιατί το νερό ήταν ελάχιστο, μάζευαν σε ποτηράκια για να πιούν, ενώ κάποιοι είχαν την υπομονή να συγκεντρώνουν περισσότερο νερό, για να κάνουν πλύσεις σε διάφορα σημεία του σώματός των.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την γεύση του νερού αυτού, γιατί όταν ήμαστε παιδιά, μας πήγαιναν εκεί και μας έδιναν να πιούμε, επειδή οι παππούδες μας γνώριζαν ότι είχε θεραπευτικές ιδιότητες. Βέβαια για μας ήταν ένα μικρό μαρτύριο, λόγω της μυρωδιάς, αλλά, μπροστά στην επιμονή των μεγαλύτερων, υποχωρούσαμε και το πίναμε.
Πριν από κάποια χρόνια έγινε υδρομάστευση στην πηγή και το νερό μεταφέρθηκε με δίκτυο σε βρύση, δίπλα στον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στο χωριό, η οποία, σύμφωνα με εντοιχισμένη πινακίδα, κτίσθηκε με δαπάνη του φιλόπατρη και ευεργέτη του χωριού Νίκου Πολυμερίδη.
Σήμερα όμως το νερό δεν έρχεται στη βρύση αυτή, ενώ για να φτάσει κάποιος στο σημείο που υπήρχε αρχικά η πηγή, δεν είναι και τόσο εύκολο, αν δεν την ξέρει, γιατί τα μονοπάτια έχουν χαθεί από την πυκνή βλάστηση.
Πηγές με νερό παρόμοιο με αυτό της «Βρωμονέρας» στο «Λούτουρι», υπήρχαν κι ασφαλώς υπάρχουν και σήμερα και σε άλλα σημεία γύρω από το χωριό, μεταξύ των οποίων και στην τοποθεσία «Κλοπατσάρι».
Λέγεται ότι το νερό της πηγής αυτής έχει αρκετές θεραπευτικές ιδιότητες και γι΄ αυτό, στο παρελθόν, αρκετοί που γνώριζαν την πηγή, πήγαιναν εκεί και με αρκετή υπομονή, γιατί το νερό ήταν ελάχιστο, μάζευαν σε ποτηράκια για να πιούν, ενώ κάποιοι είχαν την υπομονή να συγκεντρώνουν περισσότερο νερό, για να κάνουν πλύσεις σε διάφορα σημεία του σώματός των.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την γεύση του νερού αυτού, γιατί όταν ήμαστε παιδιά, μας πήγαιναν εκεί και μας έδιναν να πιούμε, επειδή οι παππούδες μας γνώριζαν ότι είχε θεραπευτικές ιδιότητες. Βέβαια για μας ήταν ένα μικρό μαρτύριο, λόγω της μυρωδιάς, αλλά, μπροστά στην επιμονή των μεγαλύτερων, υποχωρούσαμε και το πίναμε.
Πριν από κάποια χρόνια έγινε υδρομάστευση στην πηγή και το νερό μεταφέρθηκε με δίκτυο σε βρύση, δίπλα στον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στο χωριό, η οποία, σύμφωνα με εντοιχισμένη πινακίδα, κτίσθηκε με δαπάνη του φιλόπατρη και ευεργέτη του χωριού Νίκου Πολυμερίδη.
Σήμερα όμως το νερό δεν έρχεται στη βρύση αυτή, ενώ για να φτάσει κάποιος στο σημείο που υπήρχε αρχικά η πηγή, δεν είναι και τόσο εύκολο, αν δεν την ξέρει, γιατί τα μονοπάτια έχουν χαθεί από την πυκνή βλάστηση.
Πηγές με νερό παρόμοιο με αυτό της «Βρωμονέρας» στο «Λούτουρι», υπήρχαν κι ασφαλώς υπάρχουν και σήμερα και σε άλλα σημεία γύρω από το χωριό, μεταξύ των οποίων και στην τοποθεσία «Κλοπατσάρι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου