Πριν από αρκετά χρόνια, όταν ακόμη ζούσε ο κυρ Γιώργης ο Καρατζιάς, τον είχα επισκεφθεί στο σπίτι του στο Ηλιοχώρι και τότε μου είχε δωρίσει το βιβλίο του με τίτλο «Η πρώτη ανάβαση και το τελευταίο τρόπαιο», το οποίο αποτελεί μία κυνηγετική αφήγηση. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο μακαρίτης ο κυρ Γιώργης ήταν και ο ίδιος κυνηγός και κατά συνέπεια λάτρης του κυνηγιού και της φύσης.
Στο βιβλίο του αυτό, που στοιχειοθετήθηκε και τυπώθηκε στην Αθήνα το Μάρτη του 1984 και είναι των εκδόσεων «ΙΩΛΚΟΣ» και στο κεφάλαιο «Τα ευτράπελα του γέρο κυνηγού», μας δίνει ,με τον δικό του γλαφυρό τρόπο, μία περιγραφή του πως ήταν παλιά το Ντομπρίνοβο, το σημερινό Ηλιοχώρι. Γράφει συγκεκριμένα:
< Ο γέρο κυνηγός, ήταν από ένα χωριό του Ζαγορίου, που οι γύρω από το χωριό βουνοκορφές, πότε λούζονται στον ήλιο και πότε κρύβονται στα σύννεφα τ’ ανταριασμένα. Απ’ το χωριό, που ολημερίς το απαλοχαϊδεύει το φιλτραρισμένο, δροσερό αγέρι του Παπίγκου και τη νύχτα το νανουρίζει ο γκιώνης με την κλαψιάρικη κι όλο θλίψη και πάθος φωνή του, ψάχνοντας, όπως λένε, να βρεί το χαμένο αδερφό του.
Ήταν από το χωριό, που στα παλιά χρόνια αριθμούσε τριακόσια τόσα σπίτια. Και τι σπίτια! Όλα δίπατα, πέτρινα, με πελεκητή πλάκα σκεπασμένα και ασβεστόχτιστα. Μερικά με τρία πατώματα, όπως του Βλαχούτου και του κυρ Νίκου, που ήτανβ αληθινός Πύργος, με δύο δίφυλλες σιδερόφραχτες πόρτες, με δύο μπαλκόνια, με πολεμίστρες, που βίγλιζαν προς όλες τις κατευθύνσεις, με πηγάδι μέσα στο σπίτι, μ’ ένα πλήθος μεσάντρες, αμπάρια και καρούτες. Άλλα δύο ήταν τεράψηλα. Η «Κούλια» του Γεωργούση και του Νικοθόδωρου στο Μεσοχώρι.
Και τιο δεν είχε το χωριό στα τοτεινά χρόνια τα παλιά. Δύο σχολεία: Αρρένων - Θηλέων, Νηπιαγωγείο, Οικοκυρική Σχολή, Πανδοχείο, Ξενώνας για τους μαστόρους, τους γανωτήδες και τους μπαλωματήδες. Δύο μεγάλες δεσποτικές εκκλησίες: του Αη-Νικόλα και την Παναγιά την πανάρχαια. Και οι δύο με τέμπλο ξυλόπγλυπτο, με βυζαντινές εικόνες και εκκλησιαστικά βιβλία από τον 15ο αιώνα και η Παναγιά με μια καμπάνα βροντερή, φερμένη από τη Βενετία. Και στα γύρω του χωριού μια ολόκληρη αλυσίδα από ξωκκλήσια κι ένα πλήθος νερόμυλους.
…………………………………………
Ήταν από το χωριό, που όλη σχεδόν η περιοχή του ήταν κατάφυτη από αμπελώνες και το κρασί «έρεε» στους «δρόμους» και τα γλέντια με κλαρίνα, βιολιά, λαγούτα, και ντέφια έδωναν κι έπαιρναν. Ντομπρίνοβο το λέγανε στα παλιά χρόνια. Δεν αποκλείεται στα πολύ παλιά χρόνια να λεγότανε Ντομπροβίνοβο. Σύνθετη σλάβικη λέξη, που η πρώτη συνθετική «ντόμπρο» σημαίνει «καλό» κι η δεύτερη «βίνο» σημαίνει «κρασί» ή έτσι όπως ήταν «Ντομπρίνοβο» που σημαίνει «Νέο – Καλοχώρι».>
Στο βιβλίο του αυτό, που στοιχειοθετήθηκε και τυπώθηκε στην Αθήνα το Μάρτη του 1984 και είναι των εκδόσεων «ΙΩΛΚΟΣ» και στο κεφάλαιο «Τα ευτράπελα του γέρο κυνηγού», μας δίνει ,με τον δικό του γλαφυρό τρόπο, μία περιγραφή του πως ήταν παλιά το Ντομπρίνοβο, το σημερινό Ηλιοχώρι. Γράφει συγκεκριμένα:
< Ο γέρο κυνηγός, ήταν από ένα χωριό του Ζαγορίου, που οι γύρω από το χωριό βουνοκορφές, πότε λούζονται στον ήλιο και πότε κρύβονται στα σύννεφα τ’ ανταριασμένα. Απ’ το χωριό, που ολημερίς το απαλοχαϊδεύει το φιλτραρισμένο, δροσερό αγέρι του Παπίγκου και τη νύχτα το νανουρίζει ο γκιώνης με την κλαψιάρικη κι όλο θλίψη και πάθος φωνή του, ψάχνοντας, όπως λένε, να βρεί το χαμένο αδερφό του.
Ήταν από το χωριό, που στα παλιά χρόνια αριθμούσε τριακόσια τόσα σπίτια. Και τι σπίτια! Όλα δίπατα, πέτρινα, με πελεκητή πλάκα σκεπασμένα και ασβεστόχτιστα. Μερικά με τρία πατώματα, όπως του Βλαχούτου και του κυρ Νίκου, που ήτανβ αληθινός Πύργος, με δύο δίφυλλες σιδερόφραχτες πόρτες, με δύο μπαλκόνια, με πολεμίστρες, που βίγλιζαν προς όλες τις κατευθύνσεις, με πηγάδι μέσα στο σπίτι, μ’ ένα πλήθος μεσάντρες, αμπάρια και καρούτες. Άλλα δύο ήταν τεράψηλα. Η «Κούλια» του Γεωργούση και του Νικοθόδωρου στο Μεσοχώρι.
Και τιο δεν είχε το χωριό στα τοτεινά χρόνια τα παλιά. Δύο σχολεία: Αρρένων - Θηλέων, Νηπιαγωγείο, Οικοκυρική Σχολή, Πανδοχείο, Ξενώνας για τους μαστόρους, τους γανωτήδες και τους μπαλωματήδες. Δύο μεγάλες δεσποτικές εκκλησίες: του Αη-Νικόλα και την Παναγιά την πανάρχαια. Και οι δύο με τέμπλο ξυλόπγλυπτο, με βυζαντινές εικόνες και εκκλησιαστικά βιβλία από τον 15ο αιώνα και η Παναγιά με μια καμπάνα βροντερή, φερμένη από τη Βενετία. Και στα γύρω του χωριού μια ολόκληρη αλυσίδα από ξωκκλήσια κι ένα πλήθος νερόμυλους.
…………………………………………
Ήταν από το χωριό, που όλη σχεδόν η περιοχή του ήταν κατάφυτη από αμπελώνες και το κρασί «έρεε» στους «δρόμους» και τα γλέντια με κλαρίνα, βιολιά, λαγούτα, και ντέφια έδωναν κι έπαιρναν. Ντομπρίνοβο το λέγανε στα παλιά χρόνια. Δεν αποκλείεται στα πολύ παλιά χρόνια να λεγότανε Ντομπροβίνοβο. Σύνθετη σλάβικη λέξη, που η πρώτη συνθετική «ντόμπρο» σημαίνει «καλό» κι η δεύτερη «βίνο» σημαίνει «κρασί» ή έτσι όπως ήταν «Ντομπρίνοβο» που σημαίνει «Νέο – Καλοχώρι».>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου