Το ορεινό της περιοχής του Ηλιοχωρίου και η έντονη παρουσία του δάσους, είχαν οδηγήσει κάποιους από τους κατοίκους του, να ασχοληθούν με την επεξεργασία του ξύλου και την κατασκευή βαρελιών.
Τα βαρέλια ήταν απαραίτητα στην καθημερινή ζωή των κατοίκων του χωριού γιατί τα χρησιμοποιούσαν για την αποθήκευση του τυριού που έφτιαχναν, για την ωρίμανση και τη διατήρηση του κρασιού που υπήρχε άφθονο και για την μεταφορά νερού.
Η φιλοσοφία και η τέχνη για να φτιαχτεί ένα καλό ξύλινο βαρέλι ξεκινούσε από την σωστή επιλογή του δένδρου, την υλοτόμησή του στον κατάλληλο χρόνο και την σωστή φύλαξη του ξύλου μέχρι να αρχίσει η κατεργασία του.
Οι κατασκευαστές βαρελιών, ανάλογα με τη χρήση για την οποία τα προόριζαν, επέλεγαν και το κατάλληλο ξύλο. Για την κατασκευή κρασοβάρελων χρησιμοποιούσαν ξύλο από δρύ, καστανιά ή ρόμπολο, για τα βαρέλια που προοριζόταν για το τυρί, χρησιμοποιούσαν ξύλο από οξιά, ενώ σ’ αυτά που έφτιαχναν για το νερό έβαζαν ξύλο από κέδρο, έλατο ή πεύκο.
Το ξύλο το περνούσαν από ειδική επεξεργασία, το έκοβαν σε λεπτές σανίδες και τις βρέχανε για να παίρνουν εύκολα την κατάλληλη κλίση. Κατόπιν τις συναρμολογούσαν, περνούσαν τα σιδερένια στεφάνια, τα χτυπούσαν για να σφίξουν καλά και μετά τοποθετούσαν τους δυο επίπεδους πυθμένες.
Ο Γ. Καρατζιάς, στο βιβλίο του «Η πρώτη ανάβαση και το τελευταίο τρόπαιο», διηγούμενος την ανάβασή του στο βουνό, για το πρώτο του κυνήγι, με τον γέρο Μιμίση, κάνει μικρή αναφορά σε παλαιό κάτοικο του χωριού που έφτιαχνε βαρέλια. Γράφει συγκεκριμένα:
………..Μπροστά μας απλωνόταν μια στενή λωρίδα γης, σκεπασμένη με ανάρια, πολύχρονα ριζάρικα πεύκα. Μα δεν ήταν πεύκα! Όπως μας εξήγησε ο γερο Μιμίσης, ήταν ρόμπολα. «Απ’ αυτά πρόσθεσε, τα ρόμπολα φτιάχνει τις τσιότρες ο γέρο Βακάρος, που κάνουν το κοκκινέλι ρετσινάτο και μοσχομύριστο» ………………….
Σήμερα, που έχουν εναπομείνει πάρα πολύ λίγοι κάτοικοι στο Ηλιοχώρι, η τέχνη αυτή έχει εξαλειφτεί τελείως .
Τα βαρέλια ήταν απαραίτητα στην καθημερινή ζωή των κατοίκων του χωριού γιατί τα χρησιμοποιούσαν για την αποθήκευση του τυριού που έφτιαχναν, για την ωρίμανση και τη διατήρηση του κρασιού που υπήρχε άφθονο και για την μεταφορά νερού.
Η φιλοσοφία και η τέχνη για να φτιαχτεί ένα καλό ξύλινο βαρέλι ξεκινούσε από την σωστή επιλογή του δένδρου, την υλοτόμησή του στον κατάλληλο χρόνο και την σωστή φύλαξη του ξύλου μέχρι να αρχίσει η κατεργασία του.
Οι κατασκευαστές βαρελιών, ανάλογα με τη χρήση για την οποία τα προόριζαν, επέλεγαν και το κατάλληλο ξύλο. Για την κατασκευή κρασοβάρελων χρησιμοποιούσαν ξύλο από δρύ, καστανιά ή ρόμπολο, για τα βαρέλια που προοριζόταν για το τυρί, χρησιμοποιούσαν ξύλο από οξιά, ενώ σ’ αυτά που έφτιαχναν για το νερό έβαζαν ξύλο από κέδρο, έλατο ή πεύκο.
Το ξύλο το περνούσαν από ειδική επεξεργασία, το έκοβαν σε λεπτές σανίδες και τις βρέχανε για να παίρνουν εύκολα την κατάλληλη κλίση. Κατόπιν τις συναρμολογούσαν, περνούσαν τα σιδερένια στεφάνια, τα χτυπούσαν για να σφίξουν καλά και μετά τοποθετούσαν τους δυο επίπεδους πυθμένες.
Ο Γ. Καρατζιάς, στο βιβλίο του «Η πρώτη ανάβαση και το τελευταίο τρόπαιο», διηγούμενος την ανάβασή του στο βουνό, για το πρώτο του κυνήγι, με τον γέρο Μιμίση, κάνει μικρή αναφορά σε παλαιό κάτοικο του χωριού που έφτιαχνε βαρέλια. Γράφει συγκεκριμένα:
………..Μπροστά μας απλωνόταν μια στενή λωρίδα γης, σκεπασμένη με ανάρια, πολύχρονα ριζάρικα πεύκα. Μα δεν ήταν πεύκα! Όπως μας εξήγησε ο γερο Μιμίσης, ήταν ρόμπολα. «Απ’ αυτά πρόσθεσε, τα ρόμπολα φτιάχνει τις τσιότρες ο γέρο Βακάρος, που κάνουν το κοκκινέλι ρετσινάτο και μοσχομύριστο» ………………….
Σήμερα, που έχουν εναπομείνει πάρα πολύ λίγοι κάτοικοι στο Ηλιοχώρι, η τέχνη αυτή έχει εξαλειφτεί τελείως .
ΦΩΤΟ ΑΠΌ: kefalonitis.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου